Knight Area

The Sun Also Rises

Info
Uitgekomen in: 2004
Land van herkomst: Nederland
Label: The Laser's Edge
Website: http://www.knightarea.com/
MySpace: Knight Area
Tracklist
Beyond...(0:27)
The Gate Of Eternity (7:21)
Conspiracy (5:38)
Forever Now (4:21)
The Sun Also Rises (5:51)
Conviction (5:44)
Mortal Brow (6:21)
Moods Inspiring Clouds (5:14)
A New Day At Last (5:12)
Sævis Tranquillis In Undis (3:14)
Gerben Klazinga: toetsen, drums op 1,2 en 5-9,zang op 8
Joop Klazinga: fluit op 2 en 9
Met medewerking van:
Ron van der Bas: basgitaar op 2 en 6-9
Klees Flameling: accordeon op 2
Vincent Frijdal: akoestische gitaar op 6
Arjan Groenedijk: gitaar op 4, 6, 7 en 9
Peter van Heijningen: gitaar op 1, 2, 4, 6, 9 en 10
Jeroen Hogenboom: gitaar op 1-5, 7 en 9
Gijs Koopman: basgitaar op 1 en 3-6, baspedalen op 1 en 3
Stephanie Lagrande:zang op 7
Mark van Nieuwenhuizen: drums op 3, 4 en 5
Mark Smit: zang op 2-4 en 6-9
Under A New Sign (2007)
The Sun Also Rises (2004)

DE KLAPPERRRRRRRRRRRRR VAN DE WEEK! Iedereen die de Top 40 wel eens heeft geluisterd, moet deze kreet kennen. Hij wordt gebruikt om de topper, de hoogste binnenkomer van die week aan te kondigen. Deze kreet zou ik graag uit willen roepen over de hier besproken cd. Ik zal er meteen bij zeggen dat klapper van de week wat kort is, deze schijf blijft echt heel wat langer geramd zitten dan een weekje!

Knight Area is het project van Gerben Klazinga. Feitelijk begon hij in 1982 al met schrijven, maar vanaf het jaar 2000 begon het project vastere vormen aan te nemen. Gerben is verantwoordelijk voor al de muziek, hij bespeelt alle toetsen, drumt op zes6 nummers en zingt ook nog eens mee op één nummer. Zijn broer Joop is verantwoordelijk voor de teksten en bespeelt de dwarsfluit. Voor de rest heeft Gerben een uitstekende club van muzikanten om zich heen verzameld, waarbij Gijs Koopman (Cliffhanger) waarschijnlijk het bekendst is. De muziek op “The Sun Also Rises” is pure progrock, die sterk aan Arena doet denken in de tijd van “The Visitor”, maar ook refereert naar bands als IQ, Pendragon en Genesis.

Opener Beyond… duurt nog geen halve minuut, maar zet wel de toon met vet basspel, onheilspellende toetsenklanken en een prachtige korte gitaarsolo van Peter van Heijningen. Van Heijningen had ik in april 2001 al eens aan het werk gezien met zijn toenmalige band Toyz. Toen viel hij op met zijn overdreven podiumprestatie en door een spervuur van noten die hij uit zijn instrument wist te persen. Op deze cd steelt hij echter de show waarbij zijn solo’s  zeer melodieus zijn en sterk doen denken aan het gitaarspel van John Mitchell (Arena).

Het nummer loopt over in het langste nummer van de cd: The Gate Of Eternity. Na een onheilspellend intro (inclusief Gregoriaanse klanken), doet zanger Mark Smit zijn intrede, terwijl hij begeleid wordt op zachte toetsen. Ik ken deze zanger niet, maar zijn stem is erg sterk en ligt prettig in het gehoor. Dan komen de drums erbij en zet Van Heijningen een prachtig slepende solo in, bomvol emotie en het eerste kippenvelmoment is een feit. Het eerste gedeelte van het nummer verloopt vrij rustig, het fluit- en accordeonspel geven het nummer iets extra’s. Dan gaat de versnelling erop en wordt het gitaarspel wat agressiever en de toetsen zwaarder. En weer is er een heerlijke solo van Van Heijningen, hij wordt even onderbroken door een mooie kalme toetsensolo van Gerben Klazinga om daarna weer heerlijk door te soleren.

De harten van alle Arena-fans zullen opspringen bij het horen van Conspiracy. Het instrumentale intro wordt gedomineerd door zwaar zwevend toetsenspel, het lijkt net of Clive Nolan achter de toetsen zit. Qua ritme doet het nummer aan IQ denken, wat mede komt door het op John Jowitt lijkende basspel van Gijs Koopman. Het nummer heeft een paar mooie tempowisselingen en switcht moeiteloos van rustig en ingetogen naar lekker bombastisch. Het nummer eindigt met een instrumentaal stuk met een prachtige gitaar solo met mooie mellotronsamples op de achtergrond en een puike toetsensolo. Wat een kicken achtbaan is dit!

Forever Now verloopt midtempo met wederom heerlijk vet basspel van Koopman. Gerben speelt een toetsensolo die zo van Genesis afkomstig had kunnen zijn. Langzaamaan is het nummer meer up-tempo geworden en heeft het een zwaarder karakter gekregen met hier en daar wat zware gitaarriffs. Het nummer eindigt met een geweldige en watervlugge toetsensolo, waarbij drummer Van Nieuwenhuizen het maar net kan bijhouden. Wie kan hierbij nog stil zitten?Het titelnummer is instrumentaal en heeft meerdere gezichten. De opbouw is rustig met mooi toetsenspel, maar als de drums erbij komen worden de toetsen zwaarder en duikt het lekker ronkende basspel van Gijs Koopman de kop op. Na een licht ambient tussenstuk wordt het tempo weer opgeschroefd en laat Gerben Klazinga wederom horen wat een geweldige toetsenist hij is, met heerlijk zwevend en gevarieerd toetsenspel. Conviction, met een lekker progmetal intro, heeft een sterke melodie en is een lekker compact prognummer. Alle nummers zijn vrij kort, maar dat is echt geen nadeel. Klazinga weet precies goed de zang en de instrumentale passages te doseren waardoor het stuk voor stuk evenwichtige nummers zijn geworden. Elk nummer heeft zeer sterke zang, rustige passages en instrumentale stukken vol met “naar-meer-smakende” soli.Ook Mortal Brow is hier geen uitzondering op. De zang van Mark Smit wordt afgewisseld met de lage stem van Stephanie Lagrande. Ook hier speelt Gerben Klazinga een paar toetsensolo’s die een brede glimlach om mijn mond toveren, wat een muzikant! Het afsluitende instrumentale stuk is mooi gelaagd en voelt aan als een warme deken. Zelfs de fade-out is mooi.

Dat Gerben Klazinga ook nog eens prima kan zingen laat hij horen op Moods Inspiring Clouds. De coupletten zijn rustig en ingetogen en worden door Mark Smit gezongen. De refreinen zijn heftiger en worden prima gezongen door Klazinga. De gitaarsolo van Peter van Heijningen is prachtig melodieus en één van de langste van het album. In A New Day At Last is de afwisseling van toetsen met dwarsfluit is erg mooi. Het nummer doet echt aan als een grand finale, mooi! De rustige instrumentale afsluiter Sævis Tranquillis In Undis helpt je om weer langzaam met beide benen op de grond te komen. Het kalme toetsenspel doet je helemaal ontspannen na deze adrenaline rit.

Tja, wat moet ik nog meer vertellen over dit project? Ik denk dat complimenten aan het adres van Gerben en ook Joop Klazinga wel op zijn plaats zijn hier (net als aan Mattias Norén voor wederom een tophoes). De broers hebben een (concept-)album afgeleverd dat direct kan wedijveren met de grote namen. De Top 40 zullen ze niet halen, maar een hoge positie in de Wereldse Tien is meer dan verdiend. Wat een super start van 2004!

Maarten Goossensen

Send this to a friend