Jankees Braam flikt het hem weer!
Dat Boskoop bijna het Volendam van de hedendaagse progscene genoemd mag worden, bewijst het muzikale multitalent (muziek, teksten, artwork, productie) Jankees Braam met “Garden Of Eden”, het derde album van Ixion, de éénmansband uit Boskoop. Of moeten we spreken over een muzikale kruisbestuiving van Illumion, Knight Area, S.O.T.E. en Ulysses?
Na “Cryogenesis” en “Talisman” wordt op “Garden Of Eden” de stijgende lijn van eerdergenoemde albums doorgetrokken. Wederom heeft Braam een beroep gedaan op een flink aantal gerenommeerde muzikanten. Deze gastmuzikanten maken dit haast een Ayreon-achtig project omdat Braam zelf basgitaar, toetsen en gitaar voor zijn rekening neemt.
Verwacht met dit album geen hapklare muzikale brokken die met gemak te consumeren zijn. Uw recensent van dienst had behoorlijk wat luisterbeurten nodig om de ware en vaak duistere aard van “Garden Of Eden” te doorgronden. Maar na en met die luisterbeurten krijg je ook wat.
Dit is ook van toepassing op het door Braam bedachte en geschreven sciencefictionachtige thema. We leven in het jaar 2019. De wereld bestaat nog slechts uit grote industriële bedrijven, waar alles steriel en vacuüm verpakt is. Tot een wereldwijd verspreid virus zorgt voor dood en verderf: een ware pandemie. De hoofdpersoon blijkt immuun te zijn voor het virus. Hij wordt geconfronteerd met zijn dramatische verleden waarin hij zijn dochter jammerlijk verloor. Zoals het veel mannen betaamt, stortte de hoofdpersoon zich volledig op zijn werk, waarna tot overmaat van ramp ook zijn vrouw overlijdt van verdriet. Hem rest alleen nog maar het succesvol creëren van een betere wereld. Terwijl de wereld om hem heen ineenstort, zoekt de hoofdpersoon een uitweg voor zijn problemen.
Voorwaar geen makkelijke kost, maar wel een extra dimensie aan deze schijf. Een dimensie die je net zo gemakkelijk kunt negeren als je wilt, want ook zonder het verhaal te volgen valt er genoeg te genieten.
Openingsnummer Golden Cage is illustratief voor een groot deel van het album. Hiermee hebben we gelijk het veruit langste nummer te pakken. Ik vind het gedurfd om een album hiermee te beginnen. Het kan zo maar zijn dat luisteraars hierdoor snel afhaken. Ik wil iedereen adviseren omdat zeker niet te doen. Je mist dan de ruime en vol aangezette toetsenpartijen, charismatische zang van Michael Hos (Ulysses) en een voorname rol voor het vioolspel van Irma Vos. Gitarist Gerton Leijdekker (S.O.T.E.) neemt hier zijn enige toetsensolo voor zijn rekening. Muzikaal doet het soms denken aan de Japanse groep KBB terwijl ook Kansas niet ver uit de buurt is. En nee, de alarmsignalen aan het begin van dit nummer liggen niet aan je stereo-installatie…
Prominent en herkenbaar op een aantal nummers is het toetsenwerk van Gerben Klazinga (Knight Area). Meer nog dan op voorgaande albums drukt hij zijn stempel met solo’s op Hammond en synthesizer. Het geeft de muziek, naast het toetsenspel van Braam, een sterk symfonisch karakter wat we nog wel eens tegenkomen bij IQ.
Het stevige Edge Of Insanity kent naast dit volle toetsenwerk ook fraaie gitaarsolo’s van Sylvester Vogelenzang de Jong. Samen met de zang van Hos ontkom je hier dan ook niet aan een Ulysses-achtig geluid.
Donker en voorzien van melancholieke cello gaat het mooie My Princess, My Queen van start. Een ingetogen stuk muziek dat naadloos past in het vrij heftige geheel wat “The Garden Of Eden” is. De doorgaans krachtige zang van Hos is hier subtiel en klein. Met zijn drie minuten is dit een pareltje te midden van de andere glanzende juwelen.
Op Storm worden de bakens vocaal gezien verzet en maakt Esther Ladiges (Illumion) haar opwachting in een fraai duet met Hos. Beide vocalisten hebben een uniek en krachtig stemgeluid en maken dit nummer tot een boeiende luisterervaring. Een erg fraai middenstuk met zalig Mellotronachtige koren en stemmige viool vormt een welkom rustpunt, waarna intensiteit en kracht naar het einde toe weer worden opgevoerd.
Het door Ladiges rustig gezongen Comfort Zone is weer een pareltje met dit keer een mooie gitaarsolo van Eveline van Kampen (Illumion). Vloeiende en melodieuze toetsen vormen de lange en gedragen intro van The Virus. Begeleid door baspedalen en solide gitaarspel van Leijdekker zingt Hos enerzijds dreigend en dan weer melodieus. Je komt haast oren te kort om de toetsentapijten en Hammond-solo van Klazinga goed te kunnen volgen. Het zijn ongetwijfeld deze nummers die fabrikanten van geluidsapparatuur de repeatknop hebben doen ontwikkelen.
Zoals we van Jankees Braam gewend zijn is het geluid van deze cd om door een ringetje te halen. De geluidspuristen treffen in het cd-boekje nadere informatie aan over de zogenaamde Dynamic Range die Braam op dit album heeft toegepast. In een wereld van opgepoetst en gemanipuleerd geluid door de ongekende technische mogelijkheden, luistert “Garden Of Eden” dankzij een juiste dynamiek weg als een lust voor het oor.
Collega Joop Klazinga sprak er in zijn recensie van “Talisman” schande van dat Ixion geen platenmaatschappij heeft gevonden. Ik kan hem op dit punt alleen maar bijvallen.
Hans Ravensbergen