IxionAlbum

 ‘Talisman’ betekent volgens de Dikke van Dale: voorwerp dat geluk aanbrengt of tegen ongeluk behoedt, vooral een stukje papier met een spreuk uit de koran…

Voor mij ligt het tweede album van Ixion, het symfonisch project van muzikale duizendpoot Jankees Braam. In 2004 debuteerde deze – van huis uit – bassist met het niet onverdienstelijke CryoGenesis. Collega Veldhuis schreef over dit album: “Dit boek is gelukkig nog niet uit! Het volgende hoofdstuk krijgt de naam ‘Talisman’ mee. Ik kijk er in ieder geval naar uit!”. Welnu, het boek Ixion is nu toe aan dit volgende hoofdstuk en deze keer begin ik ongebruikelijk eens over de verpakking van dit conceptalbum. Braam blijkt naast zijn muzikale talenten eveneens een meester in het zgn. artwork te zijn, want tjonge jonge, wat ziet dit er bijzonder verzorgd uit! Een ware streling voor het oog.

Het concept vertelt het verhaal van de talisman die in tegenstelling tot wat de Dikke ons wijs maakt, door de geschiedenis heen een bloederig spoor achterlaat in handen van diverse vage figuren. De nummers op dit album gaan echter over die ene persoon die onder de negatieve invloed van deze talisman is gekomen, met alle gevolgen van dien. Een waarlijk gewichtig thema derhalve.

Braam heeft wederom een beroep gedaan op een reeks van bevriende muzikanten, waarbij opvalt dat er nu ook fris bloed door de Ixion aderen stroomt. De leadzanger van de Nederlandse band Ulyssus, Michael Hos, maakt zijn opwachting en doet me dikwijls aan Daniel Gildenlow van Pain of Salvation denken, zeker als Hos de hoogte in gaat. ‘Oudgedienden’ Gerton Leijdekker (S.O.T.E), Maaike Breijman en Esther Ladiges zorgen voor de overige zangpartijen. Een scala aan weinig gebruikelijke instrumenten in de rockmuziek maakt dat dit album fris en afwisselend op mij overkomt, zo maken we onder andere kennis met een spinet, een cello, een stick en een bariton gitaar (huh?).Tot zover de achtergrondinformatie. 

En wat brengt Ixion ons met deze Talisman? Braam en consorten borduren voort op de muziek die ze op CryoGenesis lieten horen: symfo-opera met veel dynamiek, koren, Mellotron, ingetogen vleugelwerk en scheurende Hammond. Het enige verschil met het vorige album is dat alles nu veel professioneler overkomt, zowel in de composities als de productie. Er wordt prima gemusiceerd alhoewel je voor deze plaat echt moet gaan zitten met een hoofdtelefoon op je knar, want anders bestaat het ‘gevaar’ dat de aandacht wat wegsijpelt. De zang van de mannelijke vocalisten kan mijn waardering wegdragen, terwijl ik meer moeite heb met de uitingen van de zangeressen. Het had van mij allemaal best wat expressiever en zo als u wilt, agressiever gemogen.

Talisman opent met The Crimson Puppeteer, een dreigend en fel stukje gitaarriffs gelardeerd met vleugel en synthesizer. Zanger Leijdekker doet zijn intrede met zijn aparte stem die mij ietwat aan die van Peter Nicholls (IQ) doet denken. De cello onder de zanglijn is warm en zeer geslaagd. Als even later de Mellotron (sample) en de vleugel een dansje maken, kan dit nummer niet meer stuk. Jammer dat de gitaarsolo op het eind wordt weggedraaid met een fade-out.
Na het intermezzo Legend, dat voelt als Marillion’s Grendel en waarin Michael Hos zijn Gildenlow kunstje opvoert, komen we bij Dawn, waarin Ester Ladiges bevallig haar vocale kwaliteiten bezigt en Braam zijn fretloze bas laat zingen. Na een nogal abrupt einde loopt dit nummer over in The Raven and The Stone, met wederom Ladiges op zang en Gerben Klazinga (Knight Area) op Hammond. De gesproken tekst in het midden van dit nummer had voor mij niet gehoeven, de muziek vertelt me genoeg. De opvolgende ontspannen gitaarsolo kent een lekker Latimersfeertje. Een pruttelende Taurus en tokkelende basgitaar besluiten dit prima nummer.

Een Gregoriaans koor in een abdij vormt de opmaat voor The Abyss, het langste nummer van Talisman. Niet de hele track kan me boeien, alhoewel Michael Hos hier vocaal goed op dreef is. Ook hier weer gesproken woord van mister Ixion himself. De gitaarsolo van Leijdekkker is smakelijk puntig en bijt als een Hackett in zijn beste dagen.

Koorzang door de gehele Ixion crew leidt Non Nobis in. Mooie melodieën en prima zanglijnen van Hos wisselen elkaar af en ook Leijdekker doet weer een duit in het zakje. De afsluiting van deze track vind ik daarentegen ronduit lelijk en doet afbreuk aan dit overigens fraaie en typisch Ixion nummer.
Het Iberisch aandoende Sea Of Cortez met cello, castagnetten en natuurlijk Spaanse gitaar kent enkele merkwaardige overgangen die de flow ietwat uit het nummer halen. In dit nummer maken we kennis met Maaike Breijman, die de vocalen verzorgt. Ik weet het niet… past dat refrein nu wel binnen deze song? Hier zullen de meningen over verdeeld zijn. Apart is het niettemin wel!

Na het prachtig gedragen en klassiek getinte Prelude met cello, spinet en strijkers, vervolgt Talisman met Catherine, waarin Esther Ladiges wederom een vocale acte de presence verzorgt. Zij doet me af en toe denken aan een softere toepassing van Anneke van Giersbergen (The Gathering), ofschoon de muziek van Ixion weinig tot niets met deze Brabantse band heeft uit te staan.
De afsluiter van het album is getiteld Talisman Revisited en wordt afwisselend gezongen door Maaike en Michael. Een soort beauty and the beast bijgevolg; het lieflijke van Maaike en het ruige stemgeluid van Hos, voorwaar een bijzondere combinatie. De instrumentale apotheose is te omschrijven als bombastisch, indrukwekkend en sluit Talisman majestueus af.

Ixion heeft met Talisman een uitstekend conceptalbum afgeleverd. De evenknie van Henri Meeuws’ project Medea is enorm gegroeid ten opzichte van zijn debuut. Als ontwikkelpunten zouden de overgangen en de vrouwenzang genoemd kunnen worden, maar dat Jankees Braam met dit album geen platenmaatschappij heeft kunnen vinden, is in mijn ogen een schande. Ik acht ’s mans volharding en creatieve talenten hoog. Geniet deze Talisman en het geluk zal met je zijn!

Joop Klazinga