IzzAlbum

Een dag na hun optreden op Loreley werd het eens tijd dat ik aan mijn toetsenbord ging zitten om deze recensie te schrijven. De band Izz draait alweer een tijdje mee: hun debuut was in 1999. Mijn eerste kennismaking was “I Move” in 2002. Opvallend genoeg zijn alle leden die op dat album meespeelden nog aanwezig en maakt gastzangeres Laura Meade vanaf dat album deel uit van de band. De band deed me toen vooral aan Echolyn denken: complexe maar compacte liedjes, melodieus met veel harmoniezang. Wat zal “Collapse The Wave” ons brengen?

Het album opent in ieder geval heel gedreven met We Are the 3rd, waarin de drive van Kayak’s Chance For A Lifetime, en misschien nog wel meer van In The Cage van “The Lamb…”, doorklinkt. Ondanks die invloeden klinkt het op en top Amerikaans met veel samenzang. Het nummer is enorm catchy, maar kent ook een gedragen stuk dat enigszins naar Kansas neigt.

So Many Voices laat een heel andere kant van de band zien: piano, bekkens en melancholieke zang, en ondanks de korte lengte ziet het nummer nog gelegenheid om op te bouwen in tempo. Kernzin  op dit levensbeschouwende album is “Isn’t everyone supposed to be happy?”

De drive is volledig terug op Brace for Impact, dat qua toetsen doet denken aan Genesis ten tijde van “Duke”, terwijl het gitaarwerk melodisch wel wat heeft van Steve Hackett in zijn vroege soloperiode. Het reggae-achtige ritme is apart maar niet storend.

Op Deep Inside mag Laura Meade schitteren in een akoestische ballad, mooi en vrij berustend, maar ook hier gaat het tempo naar het einde toe omhoog. Collapse the Wave is dan weer erg proggy met een lange instrumentale intro, waarna veel vocaal vlechtwerk volgt. Niet mijn favoriet. Sometimes Sublime is dat wel, net als Deep Inside een rustig nummer, waarin Meade weer het voortouw mag nemen. Het is wat etherisch en sterk melodieus, echt iets voor liefhebbers van Mostly Autumn, mede door die typische symfonische gitaarsolo aan het eind.

There’s Hope! is het nummer dat mij het minst bevalt, iets dat voor de gemiddelde Yes-liefhebber wel een anders zou kunnen zijn. Het is wat apart door de hoge mate van percussie, maar met name de drukke samenzang doet nogal aan Yes denken. Bij dit nummer werd overigens een animatie gemaakt door Julie Morris, luister hier.

Brethren is een kort percussief nummer, vrij druk, donker en chaotisch en heel anders dan het voorafgaande. Ik zie het maar als een voorbode van de klaaglijke oorwurm Not About, Me dat me op de een of andere manier weer aan Kayak doet denken. De eerder genoemde sleutelzin keert hier ook weer terug.

Pas op Soak Up the Sunlight moet ik aan Echolyn denken. Zouden het de vrolijke pakkende zanglijnen zijn? Wie weet. De fusionelementen en de dansbare sambaballen zijn het zeker niet. De sterke baslijnen komen hier van John Galgano. Afsluiter is het vrij poppy And We Will.

Hoewel dit geen album is dat ik nog vaak zal opzetten, staan er wel drie nummers op die ik vooralsnog op Spotify als gelikete nummers heb gekozen (lees hierboven en je kunt misschien raden welke dat zijn). De band biedt kwaliteit: de muziek zit goed in elkaar, er wordt goed gespeeld en de melodieën zijn gewoon top. Niks mis mee dus, behalve dan dat beetje extra dat ik hier mis.