J21Album

In zijn ruim dertig jarige loopbaan kwamen en gingen de muzikanten in de verschillende bands van Frank Zappa. De componist wilde daarmee zijn muziek fris en up-to-date houden. Sommigen formeerden hun eigen groepen, zoals Lowell George, George Duke, Steve Vai en Terry Bozzio, terwijl anderen in dienst van andere musici hun kunsten verleenden. Tot die categorie behoren nog steeds Ed Mann, Scott Thunes en Robert Martin; nu maken zij hun opwachting op de nieuwe cd van Zappa-adept J21, een gitarist uit Barcelona die achter dit code-achtige pseudoniem verscholen gaat. In 2009 bracht hij zijn debuut “Yellow Mind Blue Mind” uit en kreeg daarbij hulp van onder andere zanger Graham Bonnet. Ook Mann deed op die cd al mee. J21 gaat met de bijna vergeten Thunes en Martin nog een stap verder en daarnaast is het hem gelukt om Don Preston op “Beyond The Holographic Veil” mee te laten doen: de 78-jarige veteraan heeft het intro en outtro gecomponeerd en uitgevoerd.

Genoeg namen waar je bij het luisteren naar deze cd overheen kan vallen –zonder ook figuren als Geoff Tyson, Reeves Gabrels en Mike Garson en Marco Minnemann tekort te willen doen-, maar een nette beoordeling van deze plaat kan alleen maar op basis van de muzikale inhoud geschieden. En die is nou niet om over naar huis te schrijven. De overdaad aan gitaarpartijen en wollige toetsenklanken doen de middelmatige stukken geen goed. Zeggen dat je in je werk door Frank Zappa wordt beïnvloed drukt natuurlijk al op papier een enorme stempel, maar waar die invloed nou echt tot uiting komt, geen idee. Kundige arrangementen, humoristische trekjes, weirde solo’s en scherpe teksten, het zijn maar wat Zappa-eigenschappen die uitblijven bij de mens J21 en zijn arsenaal aan gasten. Wat dan wel? Monotone hardrock-liedjes, zonder diepgang, een vlakke mixage en met zwakke zang (zoals Travelling With The Ghost en Beyond). De pianosolo van Garson –Calm– is leuk, maar voegt niets toe en valt buiten de rest van de plaat. Daarna gaat de ellende met Shadowlife weer verder; Tyson zingt als een Jack Bruce met kiespijn en bijna begin je je af te vragen of hij of J21 zelf echt niet verder komt dan een gitaarsolo met maximaal vier akkoorden. Heel even komt Zappa toch om de hoek kijken in The Jupiter Trilogy, waarin Minnemann geweldige tekeer gaat (en een andere oud-Zappa dienaar, drummer Chad Wackerman, aanhaalt!), maar dan is het al te laat. Zappa had schamper moeten lachen als hij kwam te weten van invloed te zijn geweest op deze Spanjaard, die een aantal van zijn virtuoze oud-bandleden heeft gebruikt. Want ook Thunes, Mann en Martin schitteren nergens zoals ze dat deden in de groep van hun overleden broodheer. En juist met hun namen op de hoes verwacht je een ander geluid, maar vooral beter resultaat dan op deze cd zonder enige persoonlijkheid of duidelijke richting.

“Beyond The Holographic Veil” is zo’n plaat waarvan je op het eerste gezicht denkt dat het misschien de cd van het jaar kan zijn, maar na een paar nummers als een kaartenhuis in elkaar stort wegens ideeënarmoede en een tekort aan hoogtepunten. Nee, laat die J21 op zijn volgende plaat nou al zijn beroemde gasten achterwege en zich concentreren op beter materiaal, zodat hij een eigen stijl kan gaan ontwikkelen die hem het beste ligt. Wie weet komen er dan nog verborgen talenten boven drijven.

Wouter Bessels