Foster III, JackAlbum

Traag plant de Jazzraptor haar poot in de aarde. De afdruk van deze muzikale dinosaurus is een imposant gezicht, maar is het ook verpletterend voor het oor? Waar ik het in vredesnaam over heb? Jack Foster III en haar eerste ei “Evolution Of JazzRaptor”, dat zojuist is gelegd.

Als ik de eerste keer behoedzaam door de nummers van de cd navigeer kom ik tot de conclusie dat het best een uitdaging is om deze muziek af te kaderen. Zeker is dat mensen die alleen maar houden van door Genesis, King Crimson, ELP of Yes geïnspireerde muziek, moeite zullen hebben met de grensoverschrijdende activiteiten van de groep. Zo vormt (hard-)rock in enkele gevallen de basis van de composities, maar om te spreken van een hardrock album? In het geheel niet! Uit de omvangrijke wereld van de jazz wordt geput en een goed verstaander heeft maar een half woord nodig: Het is ook geen jazz plaat (een kleine kanttekening: ik meen nu en dan wel klanken te ontcijferen die ik ken van de eerste Gino Vannelli-platen. Deze Canadees staat ook bekend als iemand die jazz verwerkt in zijn muziek). Wat is het dan wel? Geen prog, geen blues, maar het wordt wel allemaal verwerkt in die grote muziekkroes. Er is geen naam aan te verbinden. Het beslag bestaat uit allerlei ingrediënten en ik kan niet wachten dat ik de kom schoon mag likken. Er trekt een hele stoet mooie en doordachte muziek aan de serieuze muziekliefhebber voorbij.

Kane’s Dinand Woesthoff dringt zich op als referentie zodra Foster vocaal van zich laat horen in het eerste nummer Bohemian Soul. Je waant je even helemaal in de wereld van Woesthoff en de zijnen na het intro. Naarmate de song zich ontwikkelt, de keyboards een grote bemoeienis tonen en het ook nog eens opgesierd wordt door de trombone van Gardner, wordt het platgetreden rockpad verlaten. Als dan ook nog de sax zich in het strijdgewoel mengt, weet je dat je met een bijzonder gezelschap te maken hebt. Cat’s Got Nine is moeilijker onder een noemer te brengen. De akoestische gitaar en viool geven het een zigeuner gevoel mee en is daarmee het zwarte schaap van de familie.

Multi-instrumentalist Robert Berry kennen we nog van Three. Samen met Keith Emerson en Carl Palmer stond hij aan de wieg van het machtige “To The Power Of Three”. Berry drukt samen met de al genoemde Trent Gardner van Magellan een behoorlijke stempel op “Evolution Of Jazzraptor”. Ook de uitwerking van Gardner op de muziek is goed te horen. Zijn keyboard bijdragen zijn herkenbaar en degenen die het solo juweeltje van Steve Walsh (Glossolalia) appreciëren moeten ook zeker even de moeite nemen om te luisteren naar dit werkje.

De teksten (uit de pen van Jack Foster en Melanie Myers) brengen een aantal leuke vondsten voort. Bijvoorbeeld: “…If your heart and mind were sisters they both would be the shy ones…”. Dit gaat over de eenzaamheid die een mens kan voelen. Op deze manier voegen woorden een extra dimensie toe aan de songs.

Dream With You kent een fade out. Zelden was het zo erg moeilijk om letsel, toegebracht aan iets wonderschoons, te verwerken. Dit stuk heeft recht op een waardige afsluiting en die zou je met de in gang gezette versnelling ook verwachten. Maar het heeft niet zo mogen zijn! Ik heb dit trouwens eens midden in de natuur, ver weg van de bewoonde wereld beluistert. Je weet niet wat je overkomt. Het is naast Everytime You Smile, het spannende Feel It When I Sting en The Shy Ones één van de meest toegankelijke stukken. Dat kun je niet beweren van Tiger Bone Wine dat in het begin leunt op een zware gitaarriff, die aan Jimmy Page van Led Zeppelin doet denken. Nirvana In The Notes kent een jazzy piano gedeelte totdat eindelijk de akoestische gitaar op mag rukken, maar de piano keert onverbiddelijk terug en hoe knap het ook allemaal moge zijn, het haalt de kracht uit het muziekstuk, dat pas na 10 minuten tot leven mag komen! Lucifer’s Rat is dan gelukkig weer anders, stevig en doorspekt met allerlei vindingrijke bestanddelen.

Op geheel eigen wijze verklankt Jack Foster III emoties. Helaas is het typisch muziek die een lange beluistertijd vereist en op die wijze waarschijnlijk gedoemd is om onder te sneeuwen door de storm van andere releases. Geheel onterecht, want als je werkelijk de moeite neemt zul je heel wat schoonheid ontdekken op dit zilveren schijfje.

Ton Veldhuis