Jackson HeightsAlbum

Jackson Heights is zo’n eigenaardige voetnoot bij de geschiedenis van de prog, die door het onvolprezen Esoteric aan het stof der vergetelheid is onttrokken. In sommige gevallen gaat het om vondsten van onschatbare waarde, in dit geval is dat twijfelachtig.

Jackson Heights was opgericht door Lee Jackson nadat Keith Emerson de stop uit The Nice had getrokken. Na een mislukt eerste album kreeg hij hulp van oude vrienden John McBurnie en Brian Chatton, wiens vorige bandje Flaming Youth was, een naam die je alleen bekend voorkomt omdat Phil Collins er in speelde voor hij zich aansloot bij Genesis. Na dit vierde album verdween de band weer, toen Chatton werd vervangen door Patrick Moraz en de naam van de band veranderde in Refugee.

De bedoeling van Jackson Heights was een terugkeer naar wat simpelere, minder bombastische muziek. Tegen de tijd dat de band toe was aan dit album was die intentie al weer overboord gegooid, waarschijnlijk voor een belangrijk deel ingegeven door de platenmaatschappij, die het schrijnende gebrek aan commercieel succes een beetje zat begon te worden. Te braaf voor de rockscene, niet hitgevoelig genoeg voor de popcharts, de band viel overal uit de toon. Een wat voller, commerciëler geluid was dus wel op zijn plaats.

Dat is, achteraf gezien, eigenlijk de grootste verdienste van “Bump ‘n’ Grind”: de plaat klinkt in deze opgepoetste versie ontzettend goed, een rijk geproduceerd album. Dat is mede te danken aan het grote orkest dat de band in een aantal nummers begeleidt. Die nummers zijn fraaie popnummers van het klassieke soort. Ik moet tenminste steeds aan 10CC denken ten tijde van “Deceptive Bends”. Op een aantal stukken, waaronder Spaghetti Sunshine, klinkt de samenzang van de heren ook nogal Amerikaans, richting Ambrosia.

Dat zijn meteen ook twee bands die hun invloeden uit alle hoeken en gaten halen en daarmee een genre op zichzelf zijn geworden. Ook Jackson Heights zwalkt van honky tonk naar orkestrale pop, maar slaagt er minder in een onderscheidend geluid neer te zetten. In de nummers die goed zijn, is de band ook écht goed. Opener I Could Be Your Orchestra en Bump And Grind zijn prachtig. De meeste andere nummers op dit korte album zijn dat echter bepaald niet. Public Romance is heel kinderachtig en in Ladies In The Chorus probeert de band iets kunstigs met zang te doen dat totaal mislukt. De andere nummers maken totaal geen indruk. Dan helpen King Crimson drummer Ian Wallace en een door Keith Emerson uitgeleende Moog synthesizer ook niet meer. Tot overmaat van ramp eindigt de plaat met een heel raar liedje waarin de band Hush in de versie van Deep Purple plagieert.

Uiteindelijk gaat dit album ten onder aan gebrek aan talent. Het is een beetje als met de hoes van dit album: je kan er nóg zo’n mooie vrouw opzetten, zolang je er ook die drie lelijke kerels bij hebt wordt het nooit wat.

Erik Groeneweg