Jackson Heights
Ragamuffins Fool
Oh You Beauty (4:20)
As She Starts (3:25)
Bebop (3:57)
Catch a Thief (4:47)
Ragamuffins Fool (4:43)
Chorale (Five Bridges Suite) (3:23)
Chips and Chicken (3:58)
Poor Peter (2:01)
Bellyful of Water (3:57)
Lee Jackson: zang, basgitaar, conga, percussie, gitaar, harmonica
John McBurnie: zang, gitaar, mellotron, piano
Met medewerking van:
Mo Fletcher: contrabas op As She Starts
Mike Giles: drums op alle tracks behalve Ragamuffins Fool
Keith Harris: banjo op Poor Peter
Laurie 'Gollox' Jay: drums op Ragamuffins Fool
Race McCleod: drums op Poor Peter
'Mox': harmonica op Chips and Chicken en Poor Peter
Oli Oliver: fiddle op Poor Peter
De lol van een curiositeit…
De voornaamste reden dat de naam Jackson Heights nog wel eens in standaardwerken over progressieve rock opduikt, is dat oprichter Lee Jackson voorheen bij oerproggroep The Nice speelde. Nu heeft dit het onvolprezen Esoteric label behaagd om drie van de vier elpees van dit cultgezelschap te remasteren en (überhaupt voor het eerst?) op cd uit te geven.
“Ragamuffins Fool” brengt ons vooral een mix van op Amerikaanse leest geschoeide softrock (zoek het ergens tussen Crosby, Stills, Nash & Young, 10cc en Steely Dan), met hier en daar Beach Boys-achtige samenzang. De toen eigentijdse toetsenapparaten nemen een prominente rol in. Vergeleken met de andere Jackson Heights-platen is “Ragamuffins Fool” wellicht een fractie puntiger, maar een echte grote lijn ontbreekt. Dit maakt de plaat tegelijkertijd zowel fragmentarisch als op een curieuze manier genietbaar. Dat de muziek, ondanks het opgefriste geluid, ‘een tikkeltje’ gedateerd aandoet, zal na deze introductie niet echt verbazen.
Een opgewekt pianoriedeltje opent Maureen. Catchy blijft dit nummer tot het eind. En dat is dezelfde band die het ondanks de koddige titel bijna zwaarmoedige Be Bop en het jazzy Catch A Thief allemaal op hetzelfde album geplaatst heeft. Ook verloochent Lee Jackson zijn afkomst niet door met Chorale (uit de Five Bridges Suite) de band alsnog een klassiek stuk uit zijn The Nice-periode te laten vertolken. En als je denkt alles gehad te hebben, volgt met Poor Peter, ondersteund door banjospel, een exercitie in honky tonky meligheid.
“Ragamuffins Fool” is een aardig plaatje, misschien wel Jackson Heights’ aardigste. Is mijn leven erdoor op zijn kop gezet? Nee. Is dat te allen tijde een relevante vraag? Ook niet. We hebben hier te maken met niets meer en niets minder dan… de lol van een curiositeit.
Casper Middelkamp