Jade VineAlbum

Deze vijfkoppige band uit Londen is er eentje om in de gaten te houden. Onder de hoede van Anathema’s Danny Cavanagh heeft de band al in het begin van 2013 zijn debuutalbum geproduceerd en het is wat mij betreft veel te stil gebleven rond de band en het album “Nothing Can Hide From Light”. Ik voel mij dan ook persoonlijk geroepen daar eens verandering in te brengen, want dit is een heerlijk album.

Wie het interview op You Tube bekijkt waarin Danny Cavanagh de drie heren van de band een aantal vragen stelt, zal gelijk onderkennen dat waarschijnlijk alle passie en hartstocht die de mannen in hun lijf hebben, beter in hun muziek overbrengen dan wellicht in het dagelijkse leven. Drie stoere, maar tegelijkertijd ook timide mannen, die ogenschijnlijk in de normale buitenwereld maar moeilijk hun gevoelens kunnen overbrengen, maar des te beter in muziek. De basis van de band wordt gevormd door drie van oorsprong Griekse mannen die gitaar, zang en drums bedienen. Echter de laatste zes jaar is de personele bezetting van de toetsen en basgitaar onderhevig geweest aan allerlei wisselingen en tijdens toeren wordt er veel gebruik gemaakt van sessiemuzikanten.

Toegeven, voor de critici onder ons zal de zang van beide broers Constantine en Marios Magdalinos een discussiepuntje kunnen zijn. Hoewel de heren namelijk een macho, Zuid-Europese uiterlijk hebben, meet zich dat niet af aan hun stemmen. Die past totaal niet bij het uiterlijk en dan zeg ik het op een subtiele manier. In de volksmond zou men namelijk wat grover uit de hoek komen. Voor mij was de zang ook even wennen, maar als dat gewenningsproces heeft plaatsgevonden, geeft het de muziek een waanzinnig push mee, en krijgt het misschien wel een unieke niche in de wereld van de alternatieve progrock.

De muziek is te omschrijven als alternatieve rock met progressieve randjes waarvan de meeste nummers over het algemeen binnen de vijf minuten blijven. De tracks zijn duidelijk gebaseerd op zorgvuldig gecomponeerde producties zonder overdreven opsmuk maar vol melodie en sfeer. De akoestische gitaar en elektronische gitaarriffs zijn zeer aanwezig maar er wordt nergens overdreven met solo’s. Veel nummers op het album zijn meerstemmig en omdat de stemmen van de beide broers Magdalinos nogal op elkaar lijken, is het moeilijk te beoordelen wie wanneer zingt. In het begin van het album is de eigen sfeer wat meer aanwezig dan op het einde, maar de heren luisteren overduidelijk veel naar progressieve rock collega’s. Er staan enkele heerlijke pareltjes op het album: het semi akoestische Take Me Under, het tragische Drop Of Sorrow, Anticipation met een heerlijk repeterende climax en Lost It All, wat zelfs wat elementen van Tool kent. Verder is de track Anticipation wat mij betreft een regelrechte prijspakker, het zou zo een goed scorende single kunnen zijn. Wat later op het album komen Nothing I Can Do en Lose Control qua sfeer toch wel heel erg in de buurt van zowel het nieuwe als het oude Anathema geluid, hoewel het niet allemaal kopieergedrag is wat de band laat horen. De hand van Cavanagh lijkt daar wel heel erg aanwezig, zeker wat betreft de productie.

De muziek van Jade Vine ligt dus zeker in het verlengde van Anathema. Je zal zo hier en daar herkenningspunten ontdekken, maar het vijftal overdrijft nergens en bouwt ook zeker een eigen stijl op. Dit is een band met een enorme potentie met toch al onderscheidend vermogen in de alternatieve rock. Ik verwacht veel van deze band in de toekomst en daarom is dit wat mij betreft een verplichte aankoop voor de liefhebbers van moderne progrock.

Ruard Veltmaat