Jade WarriorAlbum

 Na drie minder succesvolle releases besluit de groep de muzikale koers aan te passen. Het mag echter niet baten, want “Way Of The Sun” is de vierde en laatste in de rij voor Island Records. Na dit album wordt de groep ontbonden om het ruim een decennium later opnieuw te proberen.

Zoals de titel al doet vermoeden vertelt dit album het verhaal van de weg die de zon aflegt van zonsopkomst tot ondergang. “Way Of The Sun” wijkt in zekere zin af van haar voorgangers doordat een meer intens en emotioneel muzikaal pad wordt bewandeld. Waren in de voorgangers Afrikaanse en oriëntaalse invloeden te horen, bij “Ways Of The Sun” komen er Zuid- en Midden-Amerikaanse invloeden boven drijven. Een verder verschil is de opbouw van het album. De vorige albums kenden alle drie een rustige opbouw van muzikale sferen en subtiele geluiden, maar vanaf de zonsopgang Sun Ra is een energie waarneembaar die geheel afwijkt van wat de band tot dit moment heeft laten horen. Dit nieuwe geluid zet de toon voor de rest van het album: nummers als Sun Child, Moontears en Way Of The Sun geven door middel van rockachtig gitaarspel en roffelende drums de drukte van de dag weer. Uiteindelijk eindigt dit album zoals alle dagen eindigen: met een ondergaande zon in Dance Of The Sun. Gelukkig, zou ik haast zeggen, sluit het album wel vertrouwd af middels het rustig Death Of Ra.

Van de vier albums van Jade Warrior is “Ways Of The Sun” veruit de meest toegankelijke. Wellicht omdat de Zuid- en Midden-Amerikaanse cultuur dichter bij huis ligt dan de Afrikaanse en oriëntaalse. Af en toe heeft de muziek wat weg van de eerste Santana albums en verder ademt het album een herkenbare jaren ’70 sfeer uit. Deze herkenbaarheid maakt deels het album, maar breekt het ook, doordat anderen het gewoon beter hebben gedaan. Het is duidelijk te horen dat band worstelt maar niet boven komt.

Wat maakt deze plaat, maar ook “Floating World”, “Waves en “Kites”, de moeite waard: ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Het geluid klinkt op en top, daar valt niets op aan te merken, maar de meeste remasters bevatten tegenwoordig de nodige extra’s; maar zowel op deze release, als op de andere drie, ontbreken bonustracks. Waarschijnlijk heeft de band alles wat het opgenomen heeft destijds al uitgebracht of was de kwaliteit nog minder dan wat hier wordt geboden. Er zullen ongetwijfeld fans zijn die de band een warm hart toe dragen, maar ik betwijfel of hiermee nieuwe zieltjes kunnen worden gewonnen.

Ewout Boone