JadisAlbum

Ik heb altijd al een zwak voor Jadis gehad. Mijn eerste kennismaking met de band was via het live-album “As Daylight Fades” en dat is tot op heden nog steeds mijn favoriete Jadis-album. Persoonlijk vind ik namelijk dat Jadis live het beste tot zijn recht komt, dan gaan de nummers vaak pas echt voor me leven. Daarnaast is Jadis live altijd één groot feest en is de sfeer altijd uniek te noemen. Het laatste studioalbum van Jadis, “Understand”, dateert alweer van 2000 dus het werd hoog tijd voor een nieuw schijfje.

Ik zou deze recensie heel kort kunnen houden, door gewoon te stellen dat de muziek op “Fanatic” niets nieuws (lees: vernieuwends) te brengen heeft en dat de band rustig verder gaat op de lang geleden ingeslagen weg, maar dat zou te makkelijk zijn. Toch is het zo. Bij elk nummer bekruipt je wel het “hé-dat-heb-ik-al-eens-eerder-gehoord”-gevoel. De vraag is of dat erg is. Ik vind van niet, maar dat betekent wel dat als je Jadis nooit echt wat hebt gevonden, je deze cd ook links kan laten liggen. Hou je wel van Jadis, dan kan je gerust tot kopen overgaan.

De stijl van Jadis kan nog altijd het beste als “gitaarprog” omschreven worden. De invloed van bandleider, zanger en gitarist Gary Chandler is onmiskenbaar. Zijn gitaarspel is een dominerende factor, alhoewel hij wel minder soleert op dit album en dat vind ik best jammer. Elk nummer bevat wel een aantal solo’s, deze zijn vrijwel allemaal aan de korte kant. Breed uitgesponnen solo’s, zoals bijvoorbeeld in het nummer The Beginning And The End (te vinden op het debuut “More Then Meets The Eye“) zal je op dit album niet veel aantreffen. De lekkere solo in Into Temptation komt gelukkig een heel eind in de buurt. Het nummer verloopt lekker up-temo. Naast het gitaarspel van Chandler zijn ook de toetsen van Martin Orford (IQ) veel te horen. Het nummer sluit af met een lange gitaarsolo.

Akoestische gitaar vormt het intro van What Kind Of Reason. De kalme stem van Chandler komt hier mooi uit de verf. Langzaam aan sluit de rest van de band zich aan. De melodie klinkt na één luisterbeurt al als vertrouwd in de oren. Het refrein is, zoals in vrijwel alle Jadis-nummers, simpel en je zingt het vrijwel direct mee. Ook hier spelen de toetsen van Orford een grotere rol dan op het vorige album. Het is duidelijk dat Orford meer geassisteerd heeft met het maken van de composities dan op “Understand”. Het nummer stevent langzaam op de climax aan, die bestaat uit een heerlijke gitaarsolo. Met zijn ruime acht minuten is het een, voor Jadis’ doen, lang nummer en meteen het beste van het album. Het titelnummer Fanatic is instrumentaal. De opening is erg mooi met rustig toetsenspel van Martin Orford. Nadat hij ruim twee minuten zijn gang heeft kunnen gaan, speelt Chandler een mooie langzame maar felle gitaarsolo terwijl Orford weer naar de achtergrond treedt.

Jadis begint een beetje de James Bond van de prog te worden. Alles verloopt via een vast concept, daarbinnen kan nog wel het een en ander veranderd worden, maar echt het roer omgooien of een gedurfde actie, zal je niet snel tegenkomen. Ik vind het prima, de vaak opduikende meerstemmige vocalen, het veelal rockerige gitaarspel van Gary Chandler en de stuwende baspartijen van John Jowitt, ik vindt het allemaal lekker klinken. Dat zwak voor Jadis blijf ik houden.

Maarten Goossensen