Jadis & ShadowlandConcert

Ik neem je even mee terug in de tijd, naar 1993 om precies te zijn. In dat jaar stonden Jadis en Shadowland onder de naam ‘Lurv Ambassadors Tour’ voor het laatst gezamenlijk op het podium. Nu, zeventien jaar later, hebben beide bands elkaar weer gevonden voor een korte tour die ze naast ons land ook in België, Duitsland en Engeland brengen. Speelden Clive Nolan en zijn mannen hier op één dag na exact één jaar geleden al, voor Jadis waren het de eerste stappen op wat voor podium dan ook na een afwezigheid van drie jaar.

Jadis

Het laatste studioalbum “Photoplay” van deze Britten dateert al weer van 2006. De groep heeft zich met deze lange afwezigheid behoorlijk in de vergetelheid gemanoeuvreerd en dat is best jammer. De hoogste tijd wat nieuw leven in Jadis te blazen, dacht oprichter Gary Chandler, die naast vast bandlid Steve Christey ook Andy Marlow op basgitaar en Giulio Risi op toetsen had meegebracht. Die laatste vergezelde Jadis ook al gedurende de ‘Photoplay’ tour in 2006. Dit zal overigens ook de bezetting worden op het nieuwe studioalbum waar de groep ten tijde van dit optreden mee bezig is.

Dat Jadis al die jaren node werd gemist, maar bovenal niet door de fans vergeten is, werd wel duidelijk uit de zeer enthousiaste bijval van het publiek. Alsof Gary Chandler niet was weggeweest, zo domineerde hij het optreden. Nog steeds goed bij stem, zwetend als altijd en ontspannen pratend met het publiek. Toch was het vooral het kenmerkende messcherpe gitaarspel wat velen bijkans in vervoering bracht. Natuurlijk mag de sober maar degelijk bassende Andy Marlow niet worden vergeleken met de flamboyante John Jowitt. Wel degelijk opvallend was de getalenteerde Italiaanse toetsenist Giuly Risi, een vrij onbekende naam in het progcircuit.

In de vijf kwartier die Jadis werd gegund kwamen nummers van vrijwel alle albums aan bod, waarbij het zwaartepunt lag op het meest recente “Photoplay”. Persoonlijk bekoorden mij de oudere nummers het meest met als hoogtepunt The Beginning And The End als slotakkoord. Een beter slotnummer had de groep niet kunnen spelen. Jadis is terug!

Shadowland

Wanneer we het toch hebben over het inblazen van nieuw leven; Clive Nolan weet daar alles van. Tussen de bedrijven (lees: Pendragon, Caamora) door heeft deze Bourgondische toetsenist ruimte gevonden zijn samen met Karl Groom opgerichte hobbyband Shadowland nieuw leven in te blazen. Een blaaspartij die nu al meer dan anderhalf jaar aanhoudt, tot grote vreugde van in elk geval ondergetekende. Voor de tweede keer in een jaar deed deze neo-progband Nederland aan.

Op de in 2009 uitgebracht dvd “Edge Of Night” staan min of meer alle klassiekers van de groep. Een selectie hiervan werd deze avond gespeeld. Opvallend (of eigenlijk ook weer niet) was te constateren hoe goed ingespeeld de bandleden zijn. Maar wat wil je ook met een vijftal ervaren rotten in het vak. Clive Nolan oogt een stuk natuurlijker als frontman, een rol waarin hij dankzij Caamora meer gegroeid is. Karl Groom bleek in alles toch een echte (melodieuze) metalgitarist te zijn met zijn kenmerkende gitaarriffs en –solo’s. Samen met de wervelende toetsensolo’s van Mike Varty bepalen zij toch het geluid van Shadowland.

De van onder meer Neo bekende bassist Mark Westwood speelt zijn partijen mee alsof hij altijd al lid van de groep is geweest. Oerlid Nick Harradance hield zich zoals altijd onverstoorbaar schuil achter de drumkit.

Net als Gary Chandler van Jadis zat ook Nolan deze avond op zijn praatstoel. De meeste nummers werden ruim toegelicht waarbij het verhaal van Throught The Looking Glass het meest opvallende en ontroerende was. Het nummer gaat over Alice, een vroeger klasgenootje van Nolan. De sluimerende liefde tussen deze twee werd wreed verstoort door de plotselinge zelfmoord van Alice. Zij spong van het dak van de school haar dood tegemoet. Dit nummer en een strakke vertolking van Half Moon Street werden niet eerder live gespeeld. Natuurlijk ontkwam het publiek niet aan Dreams Of The Ferryman, de seriemoordenaar die Nolan nog steeds in zijn dromen achtervolgt. Komisch was de grap dat volgens een theorie van Westwood alle seriemoordenaars drie namen hebben, zoals Jack The Ripper… Met de door het publiek uit volle borst meegezongen Ring Of Roses als toegift kwam een einde aan een dampend optreden.

Verslag: Hans Ravensbergen
Fotografie: Hans van Son (http://www.hansvanson.nl/)