Jakob RobergeAlbum

Jacob Roberge is een in Québec gevestigde multi-instrumentalist en zanger met een klassieke muziekopleiding. Naast wat gastmuzikanten op onder andere gitaren, viool, cello en trompet, speelt hij zelf toetsen, drums, bouzouki en basgitaar.

Deze jonge Canadees geeft aan dat zijn composities geïnspireerd zijn op artiesten als Steven Wilson, Styx, Pink Floyd en Neal Morse, tot aan klassieke componisten als Béla Bartók en Johann Sebastian Bach toe. Zelf hoor ik vooral daar zijn eigen touch in en ben ik weggeblazen door zoveel passie. Zijn debuutalbum “The Passing” is de vrucht van tien jaar werken, wat de harten van symfonische rockfans zeker gaat veroveren want de muziek is behoorlijk ambitieus.

Het titelnummer alleen al is een massieve epic van meer dan een half uur, waarbij in part 1 Overture/The Sea of Life de symfonische rockregisters zeven minuten lang helemaal opengetrokken worden met veel strijkers en bewegingen. Het is zo’n orkestrale opening waarmee hij Neal Morse niet alleen naar de kroon steekt maar ook laat horen dat hij over de kwaliteiten beschikt om grootse symfonische rockmuziek te kunnen componeren. In alles hoor je dat hij dit als componist met een klassieke muziekopleiding heeft geschreven.

Daarna volgen nog vijf delen waarin de stadia van rouw bespeeld worden. Dit leidt tot een prachtig, filmisch en ontroerend geheel, waarmee hij moeiteloos klassieke en progrock inspiraties combineert, zoals Ben Craven en Carptree dat zo goed kunnen. Elk deel voelt hierin betekenisvol en noodzakelijk aan en het gaat er bij vlagen stevig aan toe. De vocale stukken zijn beperkt en worden indringend afgewisseld met veel overweldigende gitaar- en keyboardsolo’s, onverwachte wendingen en onregelmatige maatsoorten.

Daarvoor zijn er vijf relatief korte nummers die meer de progressieve rock aantikken. The Long Way Home zal Mostly Autumn-fans aanspreken, met als bonus een enorme gitaarsolo. De langgerekte vocale harmonieën die Jacob Roberge op Empty Traces, Pt.1 zingt, hebben een ingetogen karakter en die zijn echter niet helemaal je van het. Er zijn een paar momenten met licht afwijkende vocale melodieën waar ongemakkelijke keuzes gemaakt zijn die niet helemaal passen bij deze ballade.

In het Porcupine Tree-achtige Garden of Souls revancheert hij zich direct, want de melodielijnen en de muziek komen veel beter uit de verf, zeker met het instrumentale gedeelte in de tweede helft. Dat geldt ook voor het tien minuten durende Petrichor, dat een suite op zichzelf is en waarin muzikaal heel veel gebeurt. De korte inbreng van de energieke trompet op z’n Kiteman’s is verfrissend, alleen is de fade-out te kort en komt de afronding hier niet geslaagd over. Empty Traces, Pt.2 is een variatie op Pt.1, maar komt veel beter over, wat vooral tot uiting komt in weer zo’n heerlijke gitaarsolo à la Eric Gilette.

Ondanks een enkele compositorisch verkeerde keuze ben ik onder de indruk geraakt van “The Passing”. Jacob Roberge heeft een top symfonisch rockalbum gemaakt waarmee hij makkelijk kan wedijveren met de gevestigde namen in het progrockgenre. Voor fans van Neal Morse, die van Neal Morse zelf nu wel eens genoeg gehoord hebben, maar er toch stiekem geen genoeg van krijgen, is alleen dit al een reden om dit album aan te schaffen. Jacob Roberge bewijst hiermee dat passie en vaardigheden samen kunnen komen tot iets heel speciaals en ik zie uit naar toekomstige werken van hem.