Byrd, JamesAlbum

“Symphonic metal for the new age”

James Byrd is een Amerikaanse gitarist die in 1986 voor het eerst van zich deed spreken als gitarist van de melodieuze hardrock band Fifth Angel. Het debuutalbum van de band kwam uit op het label van de meesterontdekker Mike Varney en liet een mengeling horen van snelle hardrock songs (In The Fallout, Call Out The Morning, The Night), midtempo rockers (Only The Strong Survive) en ballades (Wings Of Destiny, Fade To Flames).

Meest opvallende muzikanten in deze band waren de formidabele zanger Ted Pilot, de talentvolle jonge gitarist James Byrd en de machinaal snelle drummer Ken Mary. Laatstgenoemde speelt tegenwoordig in de band van Chris Impelleteri, ook al zo’n gitaarwonder.

In 1989 verscheen het tweede en tevens laatste album van Fifth Angel getiteld “Time Will Tell”. Dit album staat ook nu nog steeds overeind in de melodieuze hardrock sector. Nummers als Cathedral, Seven Hours, Lights Out, Angel Of Mercy en de tranentrekkende ballad Broken Dreams kunnen de vergelijking met bands als Journey en Giant makkelijk doorstaan. Mocht je deze CD in een tweedehandswinkel nog eens tegenkomen… meenemen dus. Wegens gebrek aan succes in Amerika werd de band een jaar later ontbonden. Helaas ben ik de geweldige zanger Ted Pilot uit het oog verloren maar gitarist James Byrd ben ik nog een tijdje blijven volgen.

In 1991 richtte hij zijn eigen band James Byrd’s Atlantis Rising op en maakte hiermee de gelijknamige CD die vol stond van met de gitaarcapriolen van James aangevuld met een aantal vocale nummers. De zanger was Freddy Krumins. Met name het lang uitgesponnen Bay Of Rainbows met tal van gitaarsoli beviel mij prima. Hierna verschenen er nog twee volledig instrumentale (gitaar)rock CD’s getiteld: “Octoglomerate” in 1993 en “Son Of Man” in 1995.

Nu ligt er dan weer een nieuwe Byrdvariant voor mij. Naast James Byrd op gitaar horen we op deze nieuwe CD Michael Flatters op zang en ene Brian Hutchison op drums, bas en keyboards. Het album opent met het titelnummer Flying Beyond The 9 wat zich ontwikkelt als een klassiek hardrocknummer met goeie zang a la Joe Lynn Turner (Rainbow). Het gitaarspel van James doet denken aan dat van Vinnie Moore en de niet te missen Yngwie Malmsteen. Dark Heart opent met een sterk gitaarintro en heeft een onmiskenbare Symphony X drive wat weer komt door de stem van Michael Flatters die in de stevige passages wel wat lijkt op die van Russel Allen, de zanger van Symphony X.

W.T.O. (We Took Over) kent een zeer bombastische opening waarna het kenmerkende gitaarspel a la Vinnie Moore overneemt, de zang is behoorlijk theatraal in dit nummer maar dat past wel bij zoveel bombast. Nevermore opent met kerkorgel (jawel) en doet denken aan de middenperiode van Deep Purple (ten tijde van “Perfect Strangers”). Een lekker midtempo nummer met weer prima zang. Everything To Me is met zijn 6 min.20 het langste nummer op deze CD en kent weer tal van snelle Malmsteen achtige gitaarsoli waarbij de muzikale stijl invloeden kent van Rainbow, U.F.O en Talisman. Paradise Tonight vind ik persoonlijk het beste nummer van de CD, weer de vergelijking met Symphony X, goede pomprock met sterke gitaar en toetsensoli waarbij ook het krachtige drumwerk opvalt.All Of Me is een wat flauwe obligate ballad waarin echter wel een goed stuk samenzang te horen valt. Het slotstuk is voor James solo die zich mag uitleven in de Avianti Suite en dat doet op een wijze die mij deed denken aan de oude meester Ulli Jon Roth (wie kent hem nog…). Uiteraard ontbreken dan ook de Hendrix-invloeden niet in zijn knappe gitaarspel.

Kortom een verrassende CD van Byrd en kompanen welke wat mij betreft nog wel een betere productie had verdiend (en dan met name de drums welke regelrecht uit een kastje lijken te komen, red.). De band lijkt goed ingespeeld en de individuele prestaties zijn knap te noemen.

Gerard Augustijn