Akkerman, JanAlbum

Als je ergens te dicht bij staat, kun je niet meer zien wat het voorstelt, laat staan hoe mooi het is. Daarom is het goed om af en toe en stapje achteruit te doen voor het beste perspectief. Jan Akkerman is al zo lang een nationale parel dat we soms vergeten hoe goed hij eigenlijk is. Met “Close Beauty” nodigt Jan ons uit om een stapje achteruit te doen.

Het heeft wel een poosje geduurd. Dit is de eerste studioplaat sinds 2011, maar Jan heeft intussen niet stilgezeten. Volgens de platenmaatschappij lagen er tientallen songs op de plank en zijn voor “Close Beauty” de beste uitgezocht en opgenomen. Het is, volgens eigen zeggen, één van zijn meest veelzijdige platen: akoestisch werk, stevige blues, fusion. Centraal staan de gitaar en de unieke timing waar je Jan bijna altijd aan herkent. Je bent als recensent gewend om hoorbare invloeden te noemen, zodat de lezer de muziek kan plaatsen. Dat is in het geval van Jan Akkerman natuurlijk kolder, mensen zijn door hém beïnvloed, niet andersom. Dat neemt niet weg dat wie referentiepunten zoekt, snel uitkomt bij Al Di Meola, door de afwisseling van Spaanse en elektrische gitaar, maar ook door de jazzy composities.

Die zijn niet allemaal even sterk, overigens. Niet dat dat veel uitmaakt, ze zijn immers vehikels voor Jans fenomenale spel. Maar het moet gezegd worden dat stukken als Close Beauty alleen geschikt zouden zijn voor in de lift, als de toonsoort niet zo vaak wisselde. Don Giovanni gaat gebukt onder een wat mechanisch klinkende computerbegeleiding en Retrospection lijkt me, in zijn barokke overdrijving, weer eens een pesterijtje richting Thijs van Leer.

Daar staat heel veel moois tegenover, zoals het relaxte Meanwhile In St. Tropez. Het wonderschone Passagaglia deed me ineens denken aan zijn werk op die geruchtmakende plaat “Meditation” van Tony Scott uit 1977. Tommy’s Anniversary is een heerlijke blues die langzaamaan steeds meer swing krijgt. Mooi ook dat de solo’s van Jan puur blijven, hoorbaar niet gerepareerd of opgepoetst zijn. Dat is een aardige manier om te zeggen dat er soms foutjes voorbij komen, die minder zelfverzekerde gitaristen hadden laten fixen. Het tekent de klasse van Akkerman dat hij ze laat staan, what you hear is what you get.

Dat wil niet zeggen dat er niet briljant gespeeld wordt. De overige muzikanten zijn uitermate bescheiden, soms op het vlakke af, maar Jan speelt de sterren van de hemel en het stof uit de voegen. Van ver af of van dichtbij: hij staat op eenzame hoogte. Volgende plaat liever iets sneller, Jan!

Voor de liefhebber: “Close Beauty” is ook verkrijgbaar als dubbel-lp van goudkleurig vinyl. Dat zou mijn keuze zijn, alleen al vanwege die schitterende hoes van Michael Cheval.