Schelhaas, JanAlbum

Na al ruim dertig jaar als toetsenist actief te zijn geweest in bands als Caravan en Camel en zelfs in 1973 op “Grinding Stone” van Gary Moore te horen is, brengt de nu 60-jarige Jan Schelhaas zijn eerste solo-cd uit. En met recht een solo-cd, want Schelhaas schotelt de luisteraar een dozijn stukken voor waarop hij alle instrumenten bespeelt. Met uitzondering van gitaar, fluit en saxofoon, die hij respectievelijk door zijn maatjes Doug Boyle en Jimmy Hastings heeft laten inspelen. Dat riekt dus al naar associaties met vooral de muziek van Caravan, maar bij het horen van het eerste nummer van de plaat blijkt toch dat Schelhaas een iets ander muzikaal concept in zijn hoofd heeft gehad. En gelukkig maar, want leunen op het bandgeluid van een groep waarmee je vaak in één adem wordt genoemd is het meest gemakzuchtige dat je kunt doen.

“Dark Ships” laat de vele kanten van Schelhaas horen. Een plaat waar hij waarschijnlijk jaren op heeft zitten broeden. Natuurlijk zijn de Caravan invloeden er, maar nog sterker is het relaxte, emotionele en zeer melodieuze geluid aanwezig dat Camel eind jaren zeventig op zijn platen liet horen. Als een alleskunner toont de man uit Liverpool zich op verschillende fronten. Het programmeren van de drums (niet het grootste pluspunt van de plaat) en het kiezen en inkleuren van de verschillende synthgeluiden (vooral veel Yamaha DX7, Hammond en gitaarpluk-geluiden die ietwat gedateerd klinken) gaan hem niet al te goed af. Aan de andere kant weet hij stemmige strijkersklanken sfeervol te combineren met een vol pianogeluid in stukken als True Blue, Dolphins And Oceans en het jazzy-klinkende Soon Be Dreaming. Een treffende titel, want je zou zomaar eens diep weg kunnen dromen na het horen van deze plaat. Het kabbelt allemaal net iets te lang door, het tempo wordt niet iets opgeschroefd op momenten dat je dat zou verwachten. En dan de zang van Schelhaas. Dromerig, fluisterend en hoog en zeker geen hoogvlieger. Doet denken aan Gerry Rafferty (Stealers’ Wheel) die zich door Duncan Browne heeft laten beïnvloeden om een wat mysterieuzere toon te krijgen. Past toch prima in het sfeertje van de plaat. Inclusief alle water- en zeegeluiden die in de meeste nummers te horen zijn.

Om even een flinke deur in te trappen: Schelhaas ontpopt zich op “Dark Ships” als een soort Richard Wright. Beiden hebben iets met zeilen en water. En hun beide eerste soloplaten laten ook overeenkomsten zien. Maakte Wright dertig jaar terug zijn soloplaat “Wet Dream” met laid back prog, nu komt Schelhaas met zijn plaat daarbij muzikaal gezien aardig in de buurt. Ook op dit album spelen gitaar en saxofoon belangrijke rollen, die de dynamiek sterk laten toenemen. Een sterke zet, maar waarom heeft Schelhaas niet een drummer als – om maar een naam te noemen – Andy Ward gevraagd om de plaat in te spelen? “Dark Ships” is een plaat om heerlijk bij weg te dromen, met een sorbetijsje op het dek van een zeilschip. Niet opzienbarend en die misschien niet aan de verwachtingen voldoet, maar die wel lekker genoeg is om op z’n tijd te draaien.

Wouter Bessels