JargonAlbum

Er zijn veel momenten in je leven wanneer je extra vatbaar bent voor de emotie van muziek. Dat kunnen allerlei momenten zijn, zowel verdrietige als vrolijke, maar bijvoorbeeld ook de jaargetijden.

Vaak is de productie van zo’n album bepalender voor het geluid dan je op voorhand denkt. Vooral de albums met een bijzondere sfeer blijven langer hangen dan een gemiddelde andere cd. Wanneer je dan na lange tijd weer eens luistert reizen de gedachten vaak weer opnieuw naar het bewuste moment in het verleden.

“The Fading Thought” is typisch zo’n album dat enorm veel impact kan hebben op het moment wanneer je het luistert. Deze cd bevat alle elementen die een release in potentie gedenkwaardig maken. Muziek die je grijpt en niet meer loslaat. Dat hoeft niet perse een jaargetijde, een verdrietig of juist vrolijk momentum te zijn waardoor verwantschap met deze cd ontstaat, het vatbare aspect zit hem bij “The Fading Thought” in de schoonheid en diversiteit van de composities.

Jargon (John Kosmidis) is de zanger en toetsenist van het Griekse Verbal Delirium, een band waarover Dick van der Heijde u al eerder over heeft geïnformeerd. Kosmidis is in 1981 in Athene geboren en hij nam zijn eerste pianolessen toen hij zeven jaar oud was. Dat hij vaardig en bovengemiddeld talentvol genoemd kon worden mag je stellen uit het feit dat hij zijn eerste melodieën en composities bedacht toen hij twaalf jaar was. In zijn puberjaren werd hij beïnvloed door klassieke muziek, maar ook door progressieve rock uit de jaren 70. Radiohead’s ”OK Computer” bracht hem ertoe meer hedendaagse muziek te ontdekken, waaronder alternatieve rock, elektronische muziek en black metal. Artiesten die veel indruk maakten waren Peter Hammil, Genesis, Nevermore en natuurlijk Radiohead.

Wat zijn nu de memorabele momenten die deze cd bijzonder maken? Op de eerste plaats de bijzondere en interessante mix tussen klassieke muziek en moderne progrock. Enkele nummers worden volledig ingekleurd door de prachtige pianomelodieën van Kosmidis, aangevuld met een strijkkwartet bestaande uit drie violisten en een cellist. Dat geeft af en toe het gevoel dat je naar kamermuziek luistert. De magie tussen de klassieke instrumenten en de (elektronische) piano en elektronische instrumenten is op veel momenten ontroerend te noemen en levert een uiterst genietbaar kunstwerk op.

De muziek van Jargon heeft ook een versie waarin de klassieke instrumenten het voortouw nemen,  waarna het rock element binnen de muziek het naadloos overneemt. De kruising en overgangen zijn soepel en vooral de combinatie tussen piano en orkestrale arrangementen rechtvaardigt een vergelijking met Muse. Diezelfde theatrale inslag hoor je ook in How Can I, en net zo makkelijk maak je een vergelijk met Queen. Een band als Supertramp maar ook Peter Hammil vind je in Time Is Running Out. Bijna vanzelfsprekend vind je ook invloeden en elementen van Verbal Delirium in de muziek van Kosmidis. Naast componist van gelaagde muziek is hij ook een begaafd zanger, zijn stemgeluid is bovengemiddeld goed.

Houd je van muziek waarin duidelijk merkbaar is dat de componist geraakt is door de jaren ‘70 en ‘80 muziek? En dat vervolgens kan vertalen naar het huidige tijdperk? Dan is de muziek van Jargon de jouwe. Ik, als recensent én muziekliefhebber, kan mijzelf één ding kwalijk nemen: dit is een gemiste kans voor de jaarlijst van 2020.