JasmenoAlbum

Een jaartje na het verschijnen van de titelloze debuut-cd “Jasmeno” komt het project van de Poolse toetsenist Slavomir Maria Nietupski in 2021 met een opvolger. “Elixir” heet het album.

Nou ja, album? Eigenlijk is “Elixir” een ep van zes nummers aangelengd met vier herbewerkte tracks van het debuut, hetgeen er voor zorgt dat het schijfje met 42 minuten toch een leuke lengte heeft. Nietupski maakt synthpop die ondersteuning krijgt van een Pink Floyd-achtige gitaar en andere zaken. Qua elektronica zijn er raakvlakken met acts als Robert Miles, Jean-Michel Jarre, Enigma, Mike Oldfield, Schiller, Kraftwerk en Gary Numan. Het klinkt allemaal zeer geïnspireerd en het is smaakvol in elkaar gezet.

Wat opvalt aan de zes nummers van de daadwerkelijke ep is dat ze lichtvoetiger klinken dan de vier herbewerkingen van het debuut die dit album completeren. In een minder donker, meer toegankelijk geluid komt Nietupski met op pop en dance geïnspireerde muziek. Pop en dance zegt u? Euh ja en het klinkt erg goed.

“Elixir” opent met het kosmisch klinkende Alchemy dat door het Pink Floyd-achtige gitaarwerk van Marek Depa alles op scherp zet. In Sonet gaat het dak er af. Het zou een instrumentaaltje van The Alan Parsons Project in een gekke bui kunnen zijn. Ook hier horen we weer fraaie gitaarberoeringen, evenals een gesproken passage. Nietupski gebruikt dat fenomeen wel vaker op het album om de muziek meer cachet te geven. Zo worden er Poolse gedichten voorgelezen en zijn er uitspraken van filosofische en wetenschappelijke aard. Ook komt er nog een radiopresentatrice voorbij. Toch hoor ik liever echte zang zoals in Indefinite Antecedents waar we Karolina Andrzejewska horen. In het dagelijkse leven is ze zangeres bij de gothic prog formatie Bataljon D’amour. Haar indringende stem is zeker de moeite van het onderzoeken waard. In het daaropvolgende Nokturn is de synthbas zeer dominant aanwezig om de jaren ‘80 sound a la Depeche Mode, Visage en Pet Shop Boys er als het ware met een kangoo in te beuken.

Wat een beetje tegen gaat staan aan het album is dat alles nogal fragmentarisch klinkt. Bij Jasmeno is de fade out troef en ook het knutselgehalte van de nummers is groot. Toch blijf ik er bij dat de muziek lekker klinkt zoals ook weer te horen valt in het instrumentale Amber Skyline en het wederom zeer Pink Floyd achtige titelnummer Elixir.

Na deze zes nummers van het feitelijke “Elixir” duiken we met Plankton 2021 de fase van de herbewerkingen in. Dat het materiaal hier meer compositorische body heeft komt als geroepen. We horen nieuwe computerdrums, toevoegingen van de basgitaar en een extra partij op de elektrische gitaar. Wat mij het meeste bevalt is de fraaie zang van de Italiaan Andrea Boccarusso. Een bijzonder nummer is Sunk In Emotion 2021 waar zijn stem omringt wordt door Kraftwerk-achtige vervormingen. Het album sluit sterk af met Temptation In Vain 2021 dat door trompet en harp behoorlijk eigenzinnig klinkt.

Al met al heeft  Slavomir Maria Nietupski met “Elixir” een aardig album gemaakt. Je moet een beetje harken, maar er valt best wel wat te halen.