Rubinstein, JasonAlbum

Jason Rubenstein ontdekte als vierjarig kind in de collectie van zijn ouders de lp “Switched-On Bach” van (toen nog) Walter Carlos. Dit album triggerde zijn obsessie voor synthesizers en computers.Hij studeerde computerwetenschappen en kocht in zijn studietijd zo’n beetje alle lp’s uit de jaren 70 en 80 die iedere, zichzelf respecterende, progliefhebber in zijn bezit zou moeten hebben. Na zijn computeropleiding volgde hij nog een avondstudie aan het conservatorium van Chicago en belandde in een lokale progressieve rockband. Dat was echter geen succes en dus verhuisde hij naar Los Angeles, waar hij zijn eerste vijf albums opnam. Deze albums worden hoofdzakelijk gekenmerkt door rustige jazz en ambient-achtige muziek met een sterk filmisch karakter. Na een zwerftocht van tien jaar langs een eigen software bedrijf, Google en het Pono Music project van Neil Young, kroop het bloed uiteindelijk waar het onvermijdelijk moest gaan: het creëren van nieuwe muziek. Het eerste resultaat daarvan, de ep “This Is Not A Love Letter”, was een soort vingeroefening voor het uiteindelijke onderwerp van deze recensie: “New Metal From Old Boxes”.

Op dit instrumentale album speelt Rubenstein ‘alle instrumenten’ zelf, wat betekent dat alle muziek uit computers, synthesizers en samplers komt. Ondanks dat gegeven slaagt hij er in om een overtuigend heavy rockgeluid neer te zetten. Vooral het geluid van de huge drums, zoals Rubenstein ze zelf noemt, mag er zijn. Daarentegen blijft het natuurlijk een mission impossible om met samples de, voor de metal zo kenmerkende, vervormde gitaarakkoorden ook maar enigszins authentiek te laten klinken. Het lijkt erop dat Rubenstein dit gevaar zelf ook onderkent en betreffend geluid gelukkig niet al te vaak inzet.

Het totaalgeluid doet vaak aan ELP uit de “Black Moon”-periode denken. Voorbeelden hiervan zijn onder andere het typische Emersoneske toetsenspel en het met regelmaat hanteren van de dubbele bas in basgitaar en piano. Ook compositorisch schuurt Rubenstein af en toe aardig tegen zijn illustere voorganger aan. En wanneer je het album afsluit met The Barbarian, is het wel duidelijk waar Jason de mosterd haalt. Jammer is wel dat zijn arrangement sneller begint, waardoor de barbaars zwaar zuigende werking van de Hammond zijn effect mist. Verder weet hij de dynamische verschillen uit de ELP-uitvoering niet te benaderen, waardoor déze versie heel wat zeggingskracht ontbeert. Naast ELP-invloeden horen we ook zo nu en dan King Crimson en Jan Hammer doorsijpelen in de composities en het toetsenspel.

Het album opent sterk met een lekkere vette zware sound en goed spel. Het maakt mij nieuwsgierig. De muziek is sterk riff-georiënteerd met veel synthesizersolo’s die soms erg gitaristisch klinken. De eerste drie nummers zijn ongeveer in hetzelfde tempo en net wanneer ik tijdens het vierde nummer, The Blow Off, enige verveling bespeur (dezelfde sound, hetzelfde tempo), gooit Rubenstein het over een andere boeg. Het tempo gaat omhoog en hij begint meer met de geluiden te variëren. Gelukkig weet hij de variatie op de rest van het album vast te houden.
Het is bij voorbaat lastig om met een uitsluitend instrumentaal album de aandacht van de luisteraar van start tot finish vast te houden, maar daar slaagt hij uiteindelijk glansrijk in.

De titels van de nummers bevatten allerlei absurdistische aanduidingen en omschrijvingen. Wanneer je bijvoorbeeld de muziek van The Snowflake Defines the Weather hoort, krijg je het gevoel dat Rubinstein nog nooit heeft gehoord van de opwarming van de aarde en dat ons nog allerlei turbulente sneeuwstormen en extreem lage temperaturen staan te wachten. En wat te denken van Frankenstein On The Red Line of The Steppes Of Sighs?

“New Metal From Old Boxes” is een lekker schijfje geworden. Ik zou zeggen: geef die jongen een goed stel muzikanten met een sterke zanger, dan kan hij nog een heel end komen.

Math Lemmen