d'Auberlaque, JeanAlbum

Jean d’Auberlaque is een Duitse gitarist/multi-instrumentalist en geen Franse kasteelheer mocht je dat soms denken. Nee hoor, in het echt heet de man Jochen Oberlack. Hij probeert ons een beetje zand in de ogen te strooien aangezien hij in duizend bandjes speelt en daarnaast ook nog eens een platenlabel runt. Bellerophon Records heet z’n bedrijf en hoewel het niet al te groot is is het aantal bands dat daar onderdak heeft wel enorm divers, van krautrock tot punk, van reggae tot prog. Het label is vooral ook handig om z’n eigen verrichtingen in onder te brengen. Zo is er al een hand vol platen van zijn psychedelische band Umit! verschenen en het hier besproken solo-album “The Durutti Columns” is uiteraard ook daar uitgebracht. Laten we hem maar gewoon bij z’n artiestennaam noemen. Waarom eigenlijk ook niet?

Op het album brengt d’Auberlaque een wat donkere mengeling van jaren ‘80 new wave, post-punk en progressieve rock. Met een beetje goede wil zou je het ook melodieuze post-rock kunnen noemen, zeker als je bevangen raakt door het broeierige karakter van de vele herhalingen in de muziek. De nummers moeten het grotendeels hebben van hun sfeer en die slaat met een uitbundige gitaarsolo vaak uit richting lekker. Laten we wel wezen, d’Auberlaque is een uitstekend gitarist die met een uitgekiende gelaagdheid z’n nummers net dat beetje aantrekkelijkheid geeft waardoor je erbij wil blijven. Luister wat dat betreft maar eens goed naar de tien minuten durende opener Universal Love. Hoor dan ook hoe hij daar vocaal op Yogi Lang-achtige manier de RPWL-er uithangt en constateer dat het oke is.

De Düsseldorfse muzikant doet erg veel zelf op de plaat. Hij zorgt in ieder nummer voor een stuwende pot basgitaar en ook zet hij alles royaal in de toetsen zij het dat er op dat vlak weinig spectaculairs gebeurt. Jammer genoeg heeft hij ook de drums gedaan en deze zijn buitengewoon simpel van aard. Je zou het in een positieve bui misschien als adequaat kunnen bestempelen aangezien het soms dat machinale van een drumcomputer heeft. Het zou me trouwens niet verbazen als onze digitale vriend af en toe een ritmetje meetikt. Om alles in goede banen te leiden is daar producer Rudy Kronenberger, de man die ook nog wat additionele toetsen doet en dwarsfluit speelt in het toegankelijke Brigitte Bardot.

De meest opvallende nummers zijn het instrumentale Obscured By Shadows dat door z’n sprankelende tokkels verrassend open klinkt en het landerige 96 In The Shade. Het album sluit af met La Vallée, ook weer een broeierig stuk en om de cirkel rond te maken: het heeft erg veel weg van het nummer Otis van de Britse band The Durutti Column die ter inspiratie stond voor de titel van dit album.

Als we alles plussen en minnen moet de conclusie van deze recensie zijn dat Jean d’Auberlaque lekker op de snaren kan rammelen, dat hij redelijk kan zingen en dat hij niet onaardig kan componeren. Dat de muziek verder de allure heeft van een veredelde demo is jammer. Volgende keer toch wat gastmuzikanten uitnodigen Jochen.

Dick van der Heijde