Jarre, Jean MichelConcert

Synthesizerpionier Jean Michel Jarre komt niet heel vaak langs in ons kleine land, maar áls hij er dan een keer is, zorgt Progwereld samen met heel elektronisch lievend Nederland dat ze van de partij is.

26 mei van 2009 was de datum die alle aanwezigen (volle bak) in de Heineken Music Hall te Amsterdam dik in hun agenda hadden aangestreept. Dat was namelijk de dag dat de Franse toetsenist kwam laten zien of er nog wat van zijn legendarische status over was. Jarre heeft onder de noemer “In Doors” een heuse wereldtournee in elkaar gesleuteld die maar liefst in anderhalf jaar de gehele globe aan zal doen. Het is voor het eerst dat Jarre zo’n grote en langdurende tour op poten heeft gezet. Deze avond in Amsterdam stond nog redelijk aan het begin van deze cycles. Of het er mee te maken had dat Jarre erg enthousiast was weet ik niet, maar dat de goede man het naar zijn zin had was wel duidelijk te zien. Of dat ook voor de andere drie muzikanten op het podium gold weet ik niet, want die deden een zeer goede Kraftwerk poppen imitatie na.

Om tien over acht begon de show waar alle energieconcerns uit de regio naar uit hebben gekeken. Wat een lichtshow zeg, ongelofelijk. Waar Jarre in het verleden al een flinke naam en faam qua lasershow opbouwde, werd dat hier nogmaals bevestigd. Een groot verschil is natuurlijk dat dit door Jarre normaliter midden in een stad werd gedaan met de hoge flatgebouwen als achtergrond voor de lasers, maar ‘gewoon’ in een concerthal die dus beperkingen zou kunnen opleveren aan iemand die dat niet gewend is. Dat dit echter niet het geval was moge voor alle aanwezige duidelijk zijn geweest. Alle toeters en bellen op laser- en licht gebied waren uit de kast gehaald om een waar lichtspektakel neer te zetten. Als achtergrond op het podium was een megascherm in HD formaat dat vooral als ondersteuning werd ingezet. Alle andere lampen, spotlights, lasers en ander soort verlichting werden op alle mogelijke manieren ingezet om de show op de best mogelijke manier neer te zetten. Alles gelukkig in dienst van de muziek en niet om Jarre continu te belichten. Maar goed, een mooie, zeg gerust hele mooie, lichtshow is wel leuk en aardig maar het is toch de muziek en het geluid die de toon maken, niet waar?

Nou, over dat laatste kan ik kort zijn, ook dat was zo goed als perfect, slechts bij de laatste nummers van de reguliere setlist was het geluid ietsje minder. Dit kwam vooral omdat het volume bij de “Chronologie” uitsmijters te hard was, waardoor de hoge tonen te schel doorkwamen. Voor de rest had ik en een hoop genietende mensen geen klagen over het geluid. Dan blijft de setlist over. De nadruk lag, zoals verwacht, op de beginjaren van de lang lopende carriere van de Fransoos. Toch is het ook wel verrassend te noemen dat er geen enkel nummer van zijn op dit moment laatste studioplaat “Teo & Tea” gespeeld werd. Het was sowieso het werk tot en met het in 1993, en in mijn opinie onderschatte, verschenen album “Chronologie” waar de nadruk op lag. Zelfs het ietwat verguisde album “Revolutions” had een flinke vinger in de electronische pap. Zo was concertaftrapper Industrial Revolutions part 2 al gelijk een grote verrassing en dit nummer bleek op het einde, welliswaar in een andere versie, wederom op te duiken. Dit was niet het enige nummer dat twee maal voorbijkwam. Jean Michel Jarre’s doorbraaksingle Oxygene part 4 kwam ook twee maal langs. De eerste keer bij het begin van de toegift en tenslotte nog een keer als afsluiter. Gezien het enorme oeuvre van de goede man had ik toch liever een ander nummer gehad (denk aan het altijd spetterende Chronologie part 4 of Rendez-Vous part 4). Verder kwamen alle klappers één voor één voorbij. Ondanks dat je het gros van de nummers van verre voelt aankomen, was het toch flink genieten bij onder andere Rendez-Vous part 2, Equinoxe part 4 en de eerste twee delen van “Magnetic Fields”.

Gelukkig bleek bij al die futuristische dingen dat Jarre bovenal gewoon mens is en zelfs een aantal keer lichtjes in de fout ging. Zo tipte hij bij de wereldberoemde laserharp met zijn voet de verkeerde toets aan waardoor hij genoodzaakt was om heel snel de harp aan en uit te zetten om vrolijk verder te gaan, zonder dat dit echt opviel. Verder zaten er wat schoonheidsfoutjes in het snelle Magnetic Fields part 2 waar tot twee maal toe een verkeerde toon werd gespeeld. Gelukkig waren dit maar zeer kleine foutjes en het was eigenlijk wel een geruststellende gedachte dat in de wereld van computers, synthesizers en ander toetsenarsenaal er ook wel eens iets fout kan gaan.

Na het kleine twee uur durende optreden liep de HMH langzaam leeg. Aan de vele verhalen en opwindende stemmen te horen had iedereen enorm genoten van dit ware licht- en muziekspektakel, want dat was het!

Verslag: Sander Kok