JeavestoneAlbum

Originaliteit in de progressieve rockmuziek is vandaag de dag nog moeilijk te vinden. Het gros van alle groepen is vaak (bewust of onbewust) bezig de eigen voorbeelden te kopiëren dan wel zichzelf op elk album te herhalen. Wat hadden groepen als The Beatles, Rolling Stones, The Who en meer in ‘onze’ richting Pink Floyd, Yes en Genesis het toch gemakkelijk, denk ik dan wel eens.

Albums van The Beatles uit de zestigerjaren vliegen nog steeds als Hemaworsten de winkels uit in een zoveelste opgepoetste vorm. Of jij ook een geluidsverschil hoort is dan meer het onderwerp van gesprek dan de muziek zelf. Het gaat allemaal nergens meer over.

Maar er dienen zich af en toe groepjes aan die gewoon schijt hebben aan alle voorbeelden en ver verwijderd blijven van platgewalste paden en opgepoetste cd’s. Jeavestone is één van de groepen. Afkomstig uit een klein dorp in centraal Finland waren deze vier mannen en een dame vooral beroemd in de eigen buurt. Beroemd dient dan met een korrel zout te worden genomen. Om een muziekstijl te spelen die wereldwijd niet voor vol wordt aangezien is één, maar om dat in het toch al dunbevolkte Finland te gaan doen is twee. Het is ook een van de redenen dat alle groepsleden maar wat internationaal klinkende namen hebben aangenomen.

Het heeft een jaar of tien geduurd voordat men buiten Finland doorkreeg dat er uit het land van de Kerstman nog meer komt dan alleen Nightwish, Stratovarius en noem maar op. Overigens heeft het erkende Finse progmagazine Colossus, meer bekend van diverse muzikale progressieve rock projecten, hier geen aandeel in gehad. Op hun website is zelfs niets over Jeavestone te vinden!

De muziek die Jeavestone speelt valt lastig te beschrijven. De nummers op “Mind The Soup” zijn vrijwel allemaal stevig, strak en gitaargeoriënteerd vanwege het gebruik van twee gitaristen. Het komt over als een potpourri van stijlen uit de zestiger en zeventiger jaren. Wanneer je je graag wilt vasthouden aan referenties, dan moet je het zoeken in een combinatie van Rush, Frank Zappa en Jethro Tull. Van zichzelf zeggen ze dat ze prog ’n roll spelen. Zanger/gitarist Jim Goldworth valt qua stemgeluid en wijze van zingen wat te vergelijken met Ozzy Osbourne (jawel!) en Rikard Sjöblom van Beardfish. Het ongebreidelde enthousiasme en de humor die de groep meebrengt vertoont ook overeenkomsten met Beardfish.

De negen nummers zijn verdeeld over bijna veertig minuten. Hoogtepunten zijn het door het gebruik van toetsen Beardfish-achtige Knights Of The Bottomline en het instrumentale Extended Massive Orgasm (geschreven in twee minuten tijdens een oefensessie waar Mickey Maniac hevig ziek werd). Serieuzer van aard en ook met een folkachtige inslag zijn The Secret Playhouse en Snowfall. De achtergronden van deze nummers kan je terug lezen in het interview met de groep.

“Mind The Soup” is in 2009 opnieuw uitgebracht in de hoop dat een breder publiek wordt bereikt. Wanneer men dit weet te koppelen aan optredens buiten Finland gaat dit absoluut goed komen. De muziek verdient het immers om beluisterd te worden.

Hans Ravensbergen