JeboAlbum

Al duizenden recensies heb ik gelezen, maar ik kan me niet herinneren dat ooit de print op de schijf zelf besproken werd, wel het artwork in het algemeen natuurlijk, maar nooit specifiek de opdruk van het cd’tje. Dat gaat dan nu veranderen, want “Settle Up Or Settle Down”, de tweede cd van de uit Bristol afkomstige neoprogband Jebo, heeft met afstand de leukste opdruk die ik ooit heb gezien. Het is jammer dat dit schijfje z’n rondjes moet draaien in de spelonk van m’n cd-speler en niet in de open lucht zoals bij de good old pickup. “Settle Up Or Settle Down” is namelijk bedrukt met het uiterlijk van een grammofoonplaat, compleet met groeven en een label. Zelfs de achterkant van het schijfje is zwart, hoe briljant, hoe briljant. Ook het overige artwork van de digipack ziet er zeer verzorgd uit en dat belooft veel goeds voor de muziek.

Daar gaan we dan. Het heeft me niet meer dan een halve draaibeurt gekost om te kunnen constateren dat dit album subliem geproduceerd is, zeker voor eigenbeheerbegrippen. Het geluid is helemaal smetteloos, het klinkt allemaal zeer ruimtelijk en fris. De mannen van Jebo hebben er dan ook goed aan gedaan om net als op hun eerste album in zee te gaan met de ervaren producer John Burns. Als geen ander weet hij het beste uit hun muziek te halen.

Gekozen is voor een lichtvoetig geluid met pakkende zanglijnen die soms tegen het commerciële aan zitten. Het is daarbij mooi meegenomen dat de zangpartijen van nieuwkomer Kevin J Messinger zo makkelijk in het gehoor liggen. Velen zullen gecharmeerd zijn van zijn expressieve stem die me doet denken aan die van Bart van der Weide van Racoon. Alle nummers zijn geschreven door gitarist Rob Allen en je hoort dan ook vaak z’n akoestische gitaar in de basis. Verder kenmerkt die ondergrond zich met sprankelende piano en koele orgelakkoorden. Het is een organisch geheel met veel potentie.

Wat me wel van het hart moet is dat ondanks de wat stoere bandfoto de mannen met hun luchtige muziek toch een beetje overkomen als de ideale schoonzonen. Het is misschien allemaal te netjes, te perfect. Steeds vaker blijken de uitmuntende geluidskwaliteit en de fraaie arrangementen van o.a. de gelikte koortjes een façade te zijn voor de middelmatige liedjes. Natuurlijk kent Jebo van die momenten dat ze zichzelf overtreft.

Zo bevat de intro van And You Will Rise sterk gitaarspel met rollende drums die ronduit lekker zijn. De hoge verwachtingen worden helaas niet ingelost. In Given The Chance, het vierde nummer, zit een moment dat de vlam even in de pan slaat en ook aan het eind van 40 Miles dreig ik kippenvel te krijgen. Toch is Jebo er niet de band naar om imposante dingen te doen. The Greatest Day is een prachtig klein liedje met cello en akoestische gitaar. Dat is Jebo op z’n best. Wat mij betreft is de tweede helft van het album net een tikkeltje beter dan de eerste, maar het blijft er toch ook weer steken in middelmatigheid. Het is gelukkig niet echt een straf om met nummers als Nothing Ever Works That Way en Bring You Down te moeten wachten op die prachtige maten slidegitaar van het afsluitende Something’s Gotta Give.

“Settle Up Or Settle Down” is een album waar Jebo trots op mag zijn, een werkje dat ik toch wel met plezier beluisterd heb. Dat ik de muziek niet zo verheffend vind ligt meer aan mij dan aan de band. Jebo heeft in elk geval het uiterste uit zichzelf gehaald, maar hoe graag zou ik verteld hebben dat de muziek net zo briljant is als de opdruk van het schijfje zelf.

Dick van der Heijde