Jeff Lynne s Electric Light OrchestraConcert

Verslag en foto: Math Lemmen

Als men mij over tien jaar zal vragen naar het meest gedenkwaardige concert dat ik ooit heb bijgewoond, zal dit concert van Jeff Lynne’s ELO zeker tot de mogelijke kandidaten behoren. Ik was vorig jaar al gewaarschuwd door de live-registratie Jeff Lynne’s ELO Live In Hyde Park. Het zien van deze dvd heeft zoveel nostalgische gevoelens bij mij losgemaakt dat het zelfs in huiselijke kring onderwerp van gesprek werd.

Bij het zien van de aankondiging van de Europese tour van dit gezelschap was mijn bankrekening dan ook in no time zo’n slordige € 85,- lichter, wat vervolgens thuis de nodige discussiestof opleverde. Dat debat heb ik ternauwernood overleefd en langzaam sloop de datum van 1 mei dichterbij. Totdat de arts van Jeff Lyynne op vrijdag 29 april om drie uur bijna roet in het eten gooide: keelontsteking, het concert in Dublin werd gecanceld. Een spannend weekend volgde, maar zondagmiddag was daar dan eindelijk de verlossende tweet van Ziggo Dome dat het voltallige gezelschap was gearriveerd.

Het middenterrein van de bijna uitverkochte Ziggo Dome is gevuld met zitplaatsen. Iets wat de laatste jaren vaker gebeurt bij concerten waarvan een aanzienlijk deel van de bezoekers een gerespecteerde leeftijd wordt toegedicht. Tijdens de pauzemuziek die veelal bestaat uit tracks van artiesten waar Jeff Lynne mee heeft samengewerkt, ontwaar ik zowaar I’ve Seen All Good People van Yes. Toch een echt prog concert?

Stipt acht uur begint het voorprogramma The Feeling. Een Britse popband die in Groot Brittannië  al zo’n tien jaar aan de weg timmert, maar de brug naar het Europese vasteland of de V.S. nog niet heeft kunnen slaan. Hun muziek laat zich het beste omschrijven als een iets stevigere versie van onze eigen Douwe Bob of, zoals mijn dochter treffend omschreef: blije muziek. Hun professioneel uitgevoerde set omvat een aantal catchy songs met de nodige referenties naar de grote Britse popklassiekers zoals bijvoorbeeld Elton John. Al met al een prettige opwarmer voor de hoofdact.

Na een iets langer dan de geplande pauze gaat het licht uit en tezamen met de synthesizer-klanken vormen de geprojecteerde beelden een perfecte inleiding tot de dramatische intro van Tightrope. Je wordt als het ware letterlijk het nummer in gezogen. Meteen kippenvel en een prachtige opening van de show.

Er staat een waar orkest (twaalf personen) op het podium, bijna identiek aan de bezetting van het Hyde Park concert. Met dien verstande dat het voltallige BBC Concert Orchestra is vervangen door drie lieftallige dames op cello en viool, zoals dat in de hoogtijdagen van ELO ook gebruikelijk was.
Muzikaal directeur Mike Stevens heeft zijn zaakjes goed voor elkaar. Aan elk instrumentaal, maar vooral ook vocaal detail is erg veel zorg besteed. Ik kan me voorstellen dat ELO live nog nooit zo authentiek heeft geklonken. Jeff Lynne hoeft alleen maar in te pluggen en mee te zingen. En dat laatste doet hij als vanouds. Hij heeft nog altijd dat karakteristieke, enigszins hese stemgeluid uit de Jaren zeventig. In sommige nummers laat hij de hoge passages over aan Iain Hornal, die dat met verve doet. Maar dat mag je een 68-jarige, die net boven water is van een keelontsteking, niet kwalijk nemen.

De band heeft er zichtbaar zin in. Met name bij Lee Pomeroy, wat een geweldige muzikant is dat, spat het spelplezier er vanaf. Bij Livin’ Thing gaat voor de eerste keer het dak eraf. De meeste toeschouwers komen van hun stoel en er wordt luidkeels meegezongen, ook door ondergetekende.

De koortjes klinken als ELO op de plaat / cd en in Rockaria! eist achtergrondzangeres Melanie Lewis-McDonald als een ware diva de klassieke hoofdrol op.

Vaak wordt gesteld dat Jeff Lynne met zijn ELO verder ging waar The Beatles gestopt waren. Dat verklaart misschien mede het hoge meezinggehalte van veel nummers. Daarnaast waan je je als toehoorder tijdens 10538 Overture werkelijk in Abbey Road, eind jaren zestig. Dear Prudence, Strawberry Fields, I Am The Walrus en A Day In The Life komen allemaal voorbij in één nummer. Hoeveel Beatles wil je hebben?

Secret Messages en Shine A Little Love boren met hun onmiskenbare discobeat een, artistiek, minder geslaagde periode uit de geschiedenis van ELO aan, maar ook zij behoren tot de legacy. Als progliefhebber had ik dan liever enkele nummers van “Eldorado” gehoord. Steppin’Out en het banale Ain’t It A Drag van Lynne’s laatste solo-album worden, in vergelijking met eerdere concerten van deze tour, achterwege gelaten. Na het disco-uitstapje komt de band erg sterk terug met het schitterende Wild West Hero (inclusief mooi á capella couplet) en Telephone Line. Beide nummers vormen een perfecte opmaat voor het slotaccoord dat energiek en subliem wordt beëindigd met Mr. Blue Sky.

Maar voor het uitzinnige publiek is dat niet voldoende en na minuten lang applaus en gefluit komen Lynne & Co nog éénmaal terug voor het onvermijdelijke Roll Over Beethoven met de karakteristieke ELO-intro van Beethoven zelf. Daarna is de koek op. Nagenietend van een geweldige avondje nostalgie en met pijn in de keel van het meezingen, keert uw verslaggever huiswaarts.