JesufåglarAlbum

Ik heb zojuist het deurtje van mijn curiositeitenkabinet gesloten, het was weer zo’n dag. Tussen de Baskische volksmuziek met licht-progressieve invloeden, Franse avant-gardistische klassieke muziek met psychedelische invloeden en Koreaanse postrock, bevindt zich vanaf nu het vooralsnog enige product van het Finse gezelschap Jesufåglar. “Zonder enige twijfel een van de beste Finse progalbums van dit decennium”, staat op de website van Luova Records vermeld. Ik heb geen reden hieraan te twijfelen, maar het staat op wat gespannen voet met de opmerking in het promosheet dat het originele album slechts in kleine oplage als gebrand schijfje is verkocht. De grootsheid van het hier besproken album zal dus ook de gemiddelde Fin ongemerkt voorbij zijn gegaan. Anno 2016 is de band ‘in ruste’, maar de cd is heruitgegeven.

Jesufåglar combineerde jazz, progressieve rock en folk en overgoot dat met een psychedelisch sausje. Merkwaardige combinaties bij tijd en wijle, zoals Kurtisaani dat in de basis jazz is, maar  waar de dwarsfluit van Taneli Hildén flinke scheuten folk inpompt. Katkeris vangt aan met een klassieke viool die interfereert met een rockritme, waarna een kakafonie aan stijlen losbarst, die evenwel wonderbaarlijk goed samengaan. Eclectisme in optima forma dus.

Kenmerkend voor het spel van de Finnen is vooral de enorme drive die de nummers hebben, Kurtisaani klinkt bijvoorbeeld alsof de duivel de band op de hielen zit. Rustpunten? Nauwelijks aanwezig, en dat geldt eigenlijk voor alle nummers, met uitzondering van delen van het titelnummer. “Matka Ajan Rannoille” is met zo’n 38 minuten aan muziek een ruim uitgevallen ep’tje en dat is maar goed ook: als dit een volledig album was geweest, dan had ik na afloop waarschijnlijk aan de valium gemoeten. Nu volstaat een goede nachtrust.

De zang ten slotte is in het voor mij onbegrijpelijke Fins, maar zelfs als ik de gezongen taal wel machtig was geweest dan ware het nog een uitdaging geweest om de teksten goed te verstaan. De zang is namelijk vaak wat vervreemdend en soms wat aan de schreeuwerige kant, waarbij overigens aangetekend dat dit juist goed bij de muziek past. Die muziek is namelijk niet alleen erg energiek, maar ook bij vlagen een tikje maf. De enige vergelijking die in me opkomt: Björk (met een flinke dosis speed, dat dan weer wel).

Waarom een vrij obscuur album als “Matka Ajan Rannoille” opnieuw is uitgegeven is mij onbekend. Of Jesufåglar bij voldoende succes de handdoek weer oppakt en alsnog een lange en succesvolle carrière krijgt, eveneens. Dat dit succes er komt, lijkt me niet zo waarschijnlijk, daarvoor is het album veel te eigenzinnig. Toch valt de actie van Luova Records te prijzen, want hiermee wordt de aandacht gevestigd op een album dat weliswaar zo verkoopbaar is als ijsblokjes op de Noordpool, maar wel verschrikkelijk lekker klinkt. Een aanrader voor de experimenteel ingestelde progliefhebber!

Wouter Brunner