Jethro TullAlbum

In de zeer fijne Collector’s Edition serie van platenmaatschappij EMI is in de lente van 2008 de debuutplaat van Jethro Tull opnieuw uitgekomen. De reden dat Jethro Tull’s eersteling “This Was” deze opfrisbeurt krijgt heeft te maken met het feit dat het in 2008 precies veertig (!) jaar geleden is dat deze voor het eerst in de platenzaak te verkrijgen was. Zoals wellicht bekend zijn de platen die uitkomen in de Collector’s Edition niet gewoon lullige remasters maar is het een fraai dik digipack vol met allerlei bonusmateriaal. De plaat “This Was” komt op deze dubbel cd maar liefst bijna drie keer voorbij! Op de eerste cd vind je de geremasterde monoversie van de debuutplaat aangevuld met tweederde van de plaat als zijnde John Peel sessions en op de tweede schijf kom je een stereo mix tegen van “This Was” met als extra’s allerlei b-kantjes en ander  materiaal. Waar de destijds op vinyl uitgegeven plaat ‘slechts’ een kleine 38 minuten duurt is de Collector’s Edition goed voor ruim 126 minuten vermaak.

Ian Anderson leende in 1968 bij de bank 1100 Britse ponden om de kosten voor “This Was” te kunnen betalen. Ook in die dagen een niet al te hoog bedrag. De band speelde vrijwel alles live in, het aantal overdubs is op een paar zangpartijen na nihil. Het geluid wat Jethro Tull voortbracht op hun debuut was vooral blues georiënteerd met hier en daar een jazz uitstapje en had behoudens de fluitsolo’s van Anderson nog weinig van doen met de symfonische folkachtige klanken waar de band wereldberoemd mee zou worden. De sound werd op dat moment ook mede bepaald door gitarist Mick Abrahams. Deze gitarist had een zware voorkeur voor de bluesmuziek en dat was goed te horen in de vele gitaarriffs, getokkel en de diverse solo’s. Na het uitbrengen van “This Was” verliet Mick Abrahams dan ook, na de nodige ruzies met bassist Glenn Cornick, de band om vervangen te worden door de veel symfonischer ingestelde Martin Barre en de rest is, om maar eens een echt Nederlands gezegde te gebruiken, history…

Het overbekende fluitgeluid van Anderson is al wel te horen, al wordt dit met grote regelmaat afgewisseld door de in de bluesmuziek veel bespeelde mondharmonica, met als hoogtepunt de knetterende mondharmonica solo in So Much Trouble. Sommige liederen lijken soms meer op complete jamsessies dan op ‘gewone’ nummers. Het opvallendst daarin is Dharma For One waarin zelfs een heuse drumsolo zit verwerkt. Mede dankzij John Peel’s aandacht voor de band wist Jethro Tull met het lied A Song For Jeffrey zelfs een kleine hit te verkrijgen. Dankzij deze positieve ontwikkeling wist de plaat “This Was” in Engeland een keurige tiende plaats te bereiken waardoor de geleende 1100 Britse ponden snel waren terugbetaald.

Het meest interessantste deel van deze dubbelaar is dan ook de John Peel Sesions welke de band opnam in twee verschillende sessies in 1968. Je hoort nog de heerlijke rauwheid van een band die nog niet weet wat het allemaal te wachten staat en al helemaal geen idee heeft dat die opname veertig jaar later gedigitaliseerd te koop zal zijn. De twee nieuwe versies doen beide verder weinig voor elkaar onder. Sterker nog, er is vrijwel geen verschil tussen de vernieuwde  stereo recording ten opzichte van de geremasterde versie die in de jaren ’90 uitgekomen is. Het grootste pluspunt ten opzichte van die uitgave is het veel uitgebreidere boekje en het John Peel gedeelte. De op de tweede cd toegevoegde tracks zijn voor de echte Tull verzamelaar niet echt interessant omdat deze al op andere uitgaven (verzamelaars, boxsets en Kerst cd’s) te vinden zijn.

Ondanks dat niet iedere Jethro Tull liefhebber dit als zijn / haar favoriete album zal zien, is “This Was” toch zeker de moeite van het aanschaffen waard. Al is het alleen al om zo te kunnen horen welke evolutie deze prima band in de loop der jaren heeft doorgemaakt. De Collector’s Edition heeft er in elk geval weer een prettige gezinsuitbreiding bij.

Sander Kok