Jethro TullAlbum

“Warchild” kreeg altijd het stempel mee van het Jethro Tull “light” album met leftovers van voorgaande opnamesessies. Het “light” refereert dan aan de twee topzware conceptuele voorgangers Thick As A Brick en A Passion To Play die beiden bestonden uit één of twee lange composities met veel kritiek op “bad guys” in “a bad society”.
Daarnaast werd “Warchild” als een mislukt project beschouwd omdat de muziek was bedoeld als een soundtrack (dubbelalbum) voor een film noire over een tienermeisje dat na haar dood karakters ontmoet die zijn gebaseerd op God, Petrus en Lucifer, neergezet als louche zakenlui. O.a. John Cleese zou worden ingehuurd als humoristisch adviseur. De film kwam helaas nooit van de grond, waardoor “Warchild” een enkele LP werd met 10 “gewone” songs.

Dat “Warchild” in het tijdsgewricht van 1974 als een vreemde eend in de Tull-bijt werd beschouwd is misschien wel begrijpelijk, maar ik wil in deze recensie toch van de gelegenheid gebruik maken om een lans, of misschien wel beter gezegd, een fluit te breken voor dit album. Wanneer we in 2015, zonder de voorkennis van de voorgaande Tull-albums en met de voortschrijdende inzichten van de acceptatie van wereldmuziek en het gebruik van authentieke instrumenten uit die wereldmuziek, naar dit album luisteren valt er mijns inziens nog heel wat te genieten op “Warchild”.

Het album opent met het titelnummer Warchild dat eigenlijk op zijn Pink Floyd’s begint met een soundscape van een slagveld tegen de achtergrond van een nietsvermoedend ontbijtend Engels paar. Vanuit dit surrealistische beeld wint een vaudeville-saxofoon langzaam terrein, waarna de band in zijn kenmerkende hoekige stijl inzet. Het gebruik van de saxofoon in het sterke refrein en de brug, giet opvallend genoeg een Roxy Music sausje over dit geluidstafereel. De toevoeging van de strijkers geven je het gevoel dat je in een musical bent beland. Dat had, wat mij betreft, ook in 2014, niet gehoeven. Queen And Country is een folky niemendalletje in dezelfde hoekige Tull-stijl. Echter door ieder couplet of refrein een toon omhoog te moduleren en de accordeon en de strijkers afwisselend de begeleiding te laten invullen blijft het de aandacht opeisen. Knap gedaan. Ladies is een mooie akoestische ode aan de vrouwen die met hun oudste beroep ook in oorlogstijden hun werk doen. De strijkers, vanaf hun intrede wel erg dik aangezet, geven hier een sterk filmisch karakter aan de muziek. De Rock ’n Roll twist op het einde geeft uiting aan het rauwe karakter van het werk van de Ladies. Dan volgt één van de meesterwerken van dit album, Back-Door Angels. Na de mooie melancholieke opening, barst de band los in een stevige rocker. En…..geen strijkers. De Back-Door Angels worden gevolgd door het volgende meesterwerk: Sealion. Een stevige rocker van het mooiste soort met geweldig gitaarwerk en korte folky intermezzo’s.

Ook kant twee van het album opent weer met een Floyd-achtig tafereeltje om de titel van het volgende nummer, Skating Away On The Thin Ice Of The New Day, in te leiden. Wanneer dit nummer elektrisch zou zijn uitgevoerd, zou het net zo stevig rocken als zijn voorganger. Maar Anderson laat hier horen dat ook in een akoestische setting te kunnen. Wonderschoon! Bungle In The Jungle is de verplichte bijdrage van dit album aan Arrow Classic Rock, gewoon een lekkere melodieuze Tull-rocker. Commerciëler kan haast niet, het blijft de hele dag in je hoofd bungelen. Daarna is het tijd voor een korte overweging in Only Solitaire. In The Third Hoorah worden een Ierse Jig en het openingsnummer op geniale Tull-wijze met elkaar versmolten. Luister en huiver hoe er prachtig georkestreerd naar een climax wordt toegewerkt. Eigenlijk is het album hier ten einde, ware het niet dat de band nog een mooie toegift voor ons in petto heeft in de vorm van het swingende Two Fingers. Ook in de intro en tussenspelen van dit nummer komt de Roxy Music sound naar voren door het gebruik van de saxofoon.

Voor iedereen die dit album al die tijd links heeft laten liggen, spoed je naar de cd-winkel (of cd-site) en weet wat je al die jaren hebt gemist.

Math Lemmen