Anderson, IanConcert

De oude mannen in de rock doen het nog prima. Dat bewijzen de Rolling Stones, die zojuist aan hun 50-jarige jubileumtour zijn begonnen. Ook Ian Anderson, frontman van Jethro Tull en 65 jaar inmiddels, is nog in uitstekende conditie.

Momenteel toert de fluitist en gitarist de wereld rond met “Thick As A Brick”, een ruim twee uur durende show waarin zowel het oorspronkelijke, gelijknamige album van Jethro Tull uit 1972 wordt gespeeld, als het dit jaar verschenen “Thick As A Brick II”. Op 19 november 2012 was Nederland aan de beurt, met een concert in de Rabozaal van de Melkweg in Amsterdam. Vooraf werd de hele tour als nogal riskant bestempeld. Waar de meeste mensen de afgelopen 40 jaar toch op zijn minst delen van “Thick As A Brick” hebben gehoord, kan dat van de opvolger uit 2012 bepaald niet worden gezegd.

Uit het affiche, waarop de artiest wordt aangekondigd met ‘Jethro Tull’s Ian Anderson’, blijkt dat Anderson niet wil dat we denken dat we hier te maken hebben met de band, maar met een voor de gelegenheid samengestelde formatie. Maar van de vijf permanente leden van Jethro Tull ontbreken alleen gitarist Martin Barre en drummer Doane Perry. Hoe dan ook, ‘Jethro Tull’s Ian Anderson’ danst, springt en beweegt als vanouds, waarbij uiteraard het handelsmerk – fluitspelen op één been – niet ontbreekt.

Maar helaas blijkt Anderson slecht bij stem, waardoor de hogere regionen onbereikbaar zijn, wat vooral een probleem is bij het voor de pauze gespeelde “Thick As A Brick” (1972, zeggen we maar even voor de duidelijkheid). Zoals veel mannen, is zijn stem met het klimmen der jaren gedaald, zodat “Thick As A Brick II” wijselijk veel minder hoge passages bevat om te passen bij het huidige stembereik van Anderson. Niettemin is het duidelijk dat hij niet het gebruikelijk niveau haalt, zodat het vermoeden rijst dat een nare verkoudheid de man parten speelt. Gelukkig is de jonge zanger Ryan O’Donnell, die de rol van Gerald Bostock met verve vertolkt, in staat om veel van de hogere delen voor zijn rekening te nemen, al is het duidelijk dat de meeste mensen dáár niet voor gekomen zijn. Anderson worstelt zich dan ook manmoedig door de zangpartijen.

Het programma is logischerwijs verdeeld in twee stukken. Na de pauze vervolgt de band met “Thick As A Brick II”, waarbij tijdens de show veel duidelijker de samenhang tussen de songs blijkt dan uit de losse nummers van de plaat. De puzzelstukjes vallen allemaal op hun plaats, versterkt door de beelden op het grote doek achter de muzikanten. Zowel tijdens de nummers als tussendoor, komen we steeds meer te weten over Gerald en hoe het hem (had kunnen) vergaan in zijn leven. Evenals vroeger blijkt Anderson ook een prima acteur, zowel op het podium als in de filmpjes op het doek, die zichzelf en zijn oude band uitstekend weet te relativeren. Grappig is ook het gastoptreden op het doek van violiste Anne Phoebe, die de korte vioolpartij van “Thick As A Brick 1972” zogenaamd via Skype meespeelt, met baby op schoot.

De muziek zelf wordt uiterst strak en precies gespeeld. Niet alleen de nieuwe nummers, waarbij de band in deze samenstelling ook op de plaat te horen is, maar vooral “Thick As A Brick 1972” klinkt als de spreekwoordelijke klok. Een hoofdrol is weggelegd voor toetsenist John O’Hara, die sinds 2007 deel uitmaakt van Jethro Tull. Ook bassist David Goodier is van de partij. De jonge Duitse gitarist Florian Opahle blijkt prima in staat om Martin Barre te vervangen en op drums is Scott Hammond van de partij, die Doane Perry vorig jaar ook al eens voor een korte Jethro Tull tour in Ierland verving. Maar hoe goed “Thick As A Brick 1972” ook is, de muziek van “Thick As A Brick II” doet er zeker niet voor onder. Het klinkt fris en geïnspireerd en het toont dat Anderson nog steeds in staat is om zich muzikaal te ontwikkelen.

Het concert sluit af met een door Anderson gespeelde bedaagde Engelse aristocraat die op het doek de bekende slotzin mag aanvullen. “And your wise man don’t know how it feels, to be thick as a…,” zingt de echte Anderson op het podium. De Anderson op het doek vult aan: “brick two!”

Als toegift volgt het onvermijdelijke Locomotive Breath, dat geen onuitwisbare indruk achterlaat. Het wordt gehaast en rommelig gespeeld. Maar het publiek – naast de gebruikelijke 50-plus, verrassend genoeg ook veel jonger volk – gaat tevreden naar huis.

Verslag: Marcel Debets