John 5, is dat niet…? Jawel, dat is de door horror en porno (liefst gecombineerd) en Fender Telecaster gitaren geobsedeerde gitarist met het geschminkte gezicht. Ho wacht, niet direct wegklikken, want muziek beluisteren op basis van iemands looks is net zo naïef als het nÃet luisteren naar muziek om dezelfde reden. John 5 is namelijk niet de eerste de beste kan ik u vertellen en zijn prestaties op zes snaren lijden niet onder ’s mans overige hobby’s. Sowieso mag John 5, geboren als John William Lowery, een behoorlijk aantal gerespecteerde muzikanten op zijn erelijst vermelden daar waar het zijn gastbijdragen betreft. Ik noem hier o.a. John Wetton (jeweetwel), K.D. Lang, David Lee Roth, Marilyn Manson, Meat Loaf en Rob Zombie. Van laatstgenoemde is John overigens officieel bandlid ‘as we speak’.
Wat maakt de muziek van John 5 nu zo bijzonder? Nou, dat ligt er maar aan welk album je als referentie neemt. De albums “Vertigo” en “Songs For Sanity” zijn best aardig, maar stellen nog niet bijster veel voor. Maar sinds “The Devil Knows My Name” weet hij de snaar meer dan goed te raken. Zo werd dit album in 2007 door Guitarworld.com uitgeroepen tot beste shred-album. En mocht je dus geïnteresseerd zijn in het betere ‘shredwerk’ dan mag je deze cd, maar zeker ook dit laatste werkje “Requiem” eigenlijk niet missen. Maar wat het beluisteren van “Requiem” vooral interessant maakt is de enorme hoeveelheid aan speelstijlen die aan de dag wordt gelegd. Finger-, chicken- en hybridepicking, country, bluegrass, zinderende metalriffs, het kan niet op. En dit alles met oor voor aansprekende composities, want daar gaat het uiteindelijk om natuurlijk. En dit maakt “Requiem” tot een technisch hoogstandje dat echt heel lekker wegluistert én daarbij toch ook wel progressief (want origineel) te noemen is.
Voor Requiem heeft John enkele behoorlijk lange songs van zo’n 13 minuten gecomponeerd die hij later in stukken van een meer acceptabele lengte heeft geknipt. Dit kun je ook horen want de songs lopen lekker in elkaar over en worden meestal aan elkaar ‘gebrugd’ door stemmige country-intermezzo’s. Aangezien het shredden over stevige rock/metal riffs op topsnelheid gebeurt (dit is nu eenmaal inherent), zijn deze onderbrekingen erg aangenaam en geven de cd tevens een sinister karakter. Het getokkel klinkt namelijk best lieflijk maar dan op een ‘black hole sun-achtige wijze’, met andere woorden: niets is wat het lijkt…
Ik heb als progressieve metal-fanaticus al behoorlijk wat plezierige uurtjes beleefd met “Requiem” en kan deze cd aan hen die het werk van bijvoorbeeld Michael Harris waarderen van harte aanbevelen.
Govert Krul