Galgano, JohnAlbum

John Galgano is medeoprichter en één van de belangrijke componisten van de Amerikaanse progband IZZ. Niet gek, dus, dat zijn eerste soloplaat aan de muziek van zijn band doet denken. Toch zijn er belangrijke verschillen.

“Real Life Is Meeting” is een onderneming op aanzienlijk bescheidener schaal. Er wordt minder met spierballen gerold, er scheuren veel minder roodkoperen gitaren, de focus ligt veel meer op de liedjes. De indruk bestaat dat Galgano het werk dat te zacht voor IZZ zou zijn geweest, voor deze plaat bewaard heeft. Door de niet altijd even indrukwekkende zang van Shawn Bishop bijvoorbeeld krijgt de muziek een doe-het-zelf sfeer die bij IZZ onbestaanbaar zou zijn. Ik vind het eerlijk gezegd wel zo charmant. Ik ben absoluut liefhebber van IZZiaans gewichtheffen, maar na verloop van tijd krijg ik er toch koppijn van.

Als er toch een vergelijking gemaakt moet worden, kom ik in eerste instantie uit bij Simon Apple en XTC, bands die muzikaal vernuft in dienst stellen van zeer toegankelijke liedjes. Ook op een ander front snijdt die vergelijking hout: Galgano schrijft prachtige muziek. Overwegend korte liedjes, maar wel heel knappe liedjes. Doordachte, intelligente composities, zeer adequaat gearrangeerd en met smaak ingespeeld. Ondanks de sobere aanpak en de korte speelduur is het ‘grootse muziek’, opgezet met dezelfde ambitie als bijvoorbeeld Neal Morse.

Ik ben tamelijk onder de indruk van wat John Galgano hier gedaan heeft. “Real Life Is Meeting” is een album dat zich niet op de borst trommelt, gehuld in een smaakvol maar weinig opvallend en al helemaal niet aan prog refererend hoesje. Maar wie de schijf in de cd-speler frommelt hoort visie, goede smaak, humor, ambacht en zelfverzekerdheid. Het is een plaat met progmentaliteit, maar niet noodzakelijkerwijs progmuziek, een veel aardsere aanpak.

De toon wordt meteen bij de opening gezet: een fraai liedje met alleen een akoestische gitaar en meerstemmige zang. Pas bij het tweede stuk komen er drums en overstuurde gitaren aan te pas, maar de toon blijft beheerst, ingehouden. Opvallend is de ongelijkheid van de partijen; in This Is How It Happens zingt Galgano alsof hij in een indiebandje Neil Young aan het imiteren is, amechtig en vals. In hetzelfde stuk is de samenzang fabelachtig. Elders hoor ik wat bij benadering gestemde gitaren in voor het overige vlekkeloze instrumentaties. Je zou denken dat je je daar aan gaat ergeren, maar juist die haperingetjes maken de muziek levendig en sterk.

De vetste kluif van het album is natuurlijk het bijna twintig minuten klokkende 1000, een uit zes hoofdstukken opgebouwd verhaal over leven en dood in het licht van de eeuwigheid. Het is een adembenemend mooi, maar nog steeds ingetogen stuk met soms verrassende arrangementen en prachtige zanglijnen.

Het is nog niet eens het beste stuk van de plaat. Dat is Look Around, dat gek genoeg aan de beginperiode van It Bites doet denken. Ook Bigger On The Inside en The Only Thing zijn prachtig. Eigenlijk zit er geen zwak stuk tussen. Zeer aantrekkelijke progressieve pop en rock die bij een groot publiek zou moeten kunnen aanslaan.

Het zal waarschijnlijk niet gebeuren, in dit segment is de markt immers zó groot dat ik vrees dat Galgano met zijn sympathieke plaatje onopgemerkt blijft. Maar wij, lezer, wij weten beter. Zegt het voort.

Erik Groeneweg

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder