Hackett, JohnAlbum

Langzaam maar zeker, stukje bij beetje lukt het John Hackett om uit de schaduw van zijn broer te kruipen. Dat wil zeggen, binnen het progwereldje dan. Met zijn laatste twee albums “We Are Not Alone” en “Beyond The Stars” heeft de welbespraakte, ietwat schuchtere fluitist twee heerlijke albums afgeleverd bol van aardige progrock met flinke invloeden van jazz en folk. Toevallig had hij nog wat teksten en deuntjes op de plank liggen, en met alle coronamaatregelen tijd zat om deze uit te werken. Het resultaat mag er zeker weer wezen, hoewel de eerlijkheid mij gebied te zeggen dat ik iets meer van onze John had verwacht.

Zijn nieuwste plaat, “The Piper Plays His Tune”, klinkt onmiskenbaar als een John Hackett album, hoewel vrij snel duidelijk wordt dat de progknop een tikje terug is gedraaid. Dat wil zeggen, alles is aanwezig, van zijn herkenbare fluitspel, tot de invloeden van jazz en folk, alleen dan wat meer ingeperkt en toegankelijk. Het album bevat tien nummers van elk tussen de drie en vijf minuten, waarvan de meeste nummers een voorzichtige vrolijkheid door laten schemeren in klank en compositie, hoewel de teksten vaak een lichte melancholie met zich mee lijken te dragen. Het album klinkt hierdoor vrij ontspannen en doet me bij tijd en wijle het best denken aan Fleetwood Mac / Buckinham McVie.

Opmerkelijk, bewonderingswaardig en tevens erg jammer aan dit album is dat John Hackett de band heeft moeten missen die hij de laatste jaren om zich heen heeft verzameld. De volledige instrumentatie neemt John voor eigen rekening en dit doet hij prima. Ik doe het hem niet na. Toch kan één persoon nooit een hele band vervangen en mis je een bepaalde chemie op het album. Een bepaalde energie. “The Piper Plays His Tune” is de grote John Hackett show, dat enige directe invloed van andere creatievelingen moet ontberen. Misschien draagt dit ook bij aan de meer behapbare, poppie nummers die dit album kenmerken. Ik ben benieuwd of de nummers op dit album omwille van eerdergenoemde wel een plek op de live setlists zullen bemachtigen.

Een ander nadeel aan dit album is de zang. John is een aardige componist en een prima multi-instrumentalist, maar zang is niet altijd zijn sterkste punt. Nu moet ik toegeven dat hij met elk album meer zelfverzekerd en steeds beter klinkt. Toch voel ik alsof hij weer een paar stapjes terug is gevallen op dit album. Met name de eerste helft van het album is de zang niet altijd je van het. Gaandeweg klinkt het gelukkig steeds beter, maar het is niet altijd even zuiver en zeker. John beschikt echter wel over een stem met een enorme gunfactor, en doet regelmatig denken aan het stemgeluid van zijn broer Steve Hackett.

Toch is dit al met al een knap album met lekkere nummertjes. Een prima zoethoudertje tot de volgende release van de volledige John Hackett Band. In zijn eentje zal John nooit evenaren wat hij bewerkstelligt met zijn kameraad Nick Fletcher en de rest van de band. “The Piper Plays His Tune” is een vrolijk, poppie album geworden met John’s zeer eigen, King Crimson geïnspireerde fluitspel, Steve Hackett achtige stem en lichte Motown invloeden. Dit is een ontspannen plaat bedoeld om je zinnen te verzetten in het akelige 2020 en daarbij het ideale album om in aanraking te komen met het repertoire John Hackett.