“Proximity & Chance” is alweer het vijfde studioalbum van multi-instrumentalist John Holden. Zijn albums zijn altijd mooi verzorgd en muzikaal bijzonder prettig. Dit album is daar geen uitzondering op, hoewel er wel een aantal kanttekeningen te maken zijn.
De lijst met gastmuzikanten is weer goed doordacht. Dit keer zijn onder andere Luke Machin (onder andere The Tangent, Cyan) Vikram Shankar (Silent Skies) en Sally Minnear (Dave Bainbridge, Pendragon) uitgenodigd. Gelukkig is ook vaste gast Pete Jones (Camel, Cyan, Tiger Moth Tales) weer van de partij. Wat deze man ook bijdraagt, het is altijd van grote klasse. Vooral zijn zangstem is geweldig. Op dit album neemt hij drie songs vocaal voor zijn rekening.
De muziek op dit album is gevarieerder dan ooit. En dat is meteen ook een van de genoemde kanttekeningen. Het waaiert nogal uit op dit schijfje. Met name Burnt Cork and Limelight heeft een vrij hoog musicalgehalte. Soms is het net een hoorspel. Het is sterk verhalend, compleet met bijbehorende orkestraties en theatrale zang. Holden tovert de ene naar de andere orkestratie uit zijn arsenaal. Sommige zijn bloedmooi, maar hebben een sterk Disneygehalte en doen het glazuur van je tanden springen. Ik besef terdege dat dit een kwestie van smaak is. Ik heb er niets mee, maar ik kan me voorstellen dan anderen het geweldig vinden.
Shaun Holten verzorgt de zang op onder andere Agents. Ook hier weer mooie orkestraties en een fijne onderhuidse spanning. Tot vijf minuten heeft het geheel de neiging wat voort te kabbelen. In de laatste twee minuten wordt alles echter goedgemaakt. Het orgelspel van Pete Jones is heel gaaf, net als zijn korte saxsolo. In Fini mag Sally Minnear de zang verzorgen. Haar engelenstem doet sterk aan die van Annie Haslam (Renaissance) denken. Het nummer is echter net iets te zoet. Haar stem is al vrij zacht en glooiend en samen met de iets te gepolijste orkestraties slaat het nummer door naar zuurstokroze.
Proximity zit ook bomvol orkestraties, maar hier klinkt het allemaal wel heel gaaf. Het nummer zit muzikaal vol spanning en avontuur, waarbij het thema uit Agents sterk terugkeert. Hans Zimmer zou hier jaloers op kunnen worden. Chance (Under The Sun) behoort (samen met opener 13) tot de beste tracks. De vaart zit er lekker in en de melodie is prachtig. De puntige gitaarsolo van Luke Machin en het sterke drumspel stuwen het geheel naar grote hoogte.
Zo is “Proximity & Chance” een bijzonder knap gecomponeerd album geworden dat de veelzijdigheid van John Holden maar weer eens in het licht zet. Mensen die wel houden van sterk verhalende- en musicalelementen zullen dit album zeker waarderen. Persoonlijk vind ik dit net wat te veel overheersen.