Lodge, JohnAlbum

Als The Moody Blues begin 1974 een adempauze nemen, beginnen de bandleden te werken aan soloplaten. Naast Justin Hayward is bassist en zanger John Lodge degene die binnen de groep altijd heeft gezorgd voor een contstante aanvoer van prima liedjes, zoals Ride My See-Saw, Isn’t Life Strange en Eyes Of A Child. Het is ook niet verrassend dat beiden in 1975 het album “Blue Jays” maken. Vlak voordat de Moodies in de loop van 1977 weer de draad oppikken, brengt Lodge zijn eigen soloplaat uit, gestoken in een hoes van Roger Dean.

“Natural Avenue” is opgenomen in de eigen Threshold studio’s gedurende het voorgaande jaar. Het album, geproduceerd door Moodies-oudgediende Tony Clarke, kenmerkt zich door een overdaad aan blazers en strijkers. Daarmee is Lodge niet de eerste Moodie die er gebruik van maakt (luister eens naar het solowerk van drummer Greame Edge!), maar het is bij eerste beluistering gelijk duidelijk dat dit een album is waarbij meer aandacht is besteed aan de verpakking (lees: productie) dan de inhoud. De tien nummers stellen bar weinig voor en blijven niet hangen. Is Lodge bevangen door de hittegolf die er in de zomer van 1976 heerst, of is het puur een kwestie van ‘zin hebben in het maken van een plaat’? Dat laatste kan niet worden ontkend, want er wordt op zich prima gespeeld door onder anderen drummer Kenney Jones, gitarist Chris Spedding en saxofonist Mel Collins, die een partij meeblaast op het titelnummer. Lodge’s warme en zuivere stem doet de rest.

Qua sfeer doet de plaat ergens denken aan Gerry Rafferty’s “City To City”, maar dan een slagje gladder en zonder duidelijke muzikale richting. De overproductie heerst en geeft bijvoorbeeld een ballad als Carry Me teveel mee dan eigen nodig is. Alles is uit de kast gehaald en ook daadwerkelijk in het nummer gestopt: strijkers, meerstemmige zang, een stuk of wat gitaren en blazers. Denk al die dingen weg en er blijven simpele liedjes over die helaas niet overeind blijven. Alleen Say You Love Me haalt nog iets van de spanning van Lodge’s werk uit de Moodies-jaren naar voren, maar na zes minuten is het dan ook genoeg. De bassist mist overduidelijk iemand als Justin Hayward als het gaat om een goede sparringpartner en die een duidelijke koers kan aangeven.

Evenals bij de eerdere heruitgave op cd van “Natural Avenue” is Lodge’s single Street Cafe/Trew It All Away uit 1980 als bonus toegevoegd. Een prima zet, want hierop klinkt de muziek een stuk krachtiger en vitaler: iets minder poespas en beter songmateriaal. In het boekje bij deze uitgave op Esoteric Recordings herinnert Lodge zich de opnamesessies van “Natural Avenue” als zeer plezierig samen met zijn ‘Special Band Of Brothers’. Laat dan de herinnering dan maar mooier zijn dan de kwaliteit van de plaat, die het bij lange na niet haalt bij “Blue Jays”. En gelukkig is op “Octave”, de comeback van The Moody Blues uit 1978, gebleken dat Lodge bij lange na niet creatief was uitgeblust.

Wouter Bessels