Petrucci, JohnAlbum

De pandemie breekt uit, de wereld staat in brand en de optredens van Dream Theater zijn allemaal afgelast, wat moet je dan als 53 jarige gitaargod? Het antwoord is simpel: claim de studio en ram er weer eens een soloalbum uit! Oh, en misschien is deze tijd van eenzaamheid en isolatie ook een ideaal moment om je oude bandmaat weer eens te bellen. Zoals ik al zei is het antwoord op eerder gestelde vraag simpel, maar is ditzelfde antwoord ook bevredigend? Ik zeg volmondig “Ja!”.

Met “Terminal Velocity” zet Dream Theater gitarist John Petrucci ruim 55 minuten aan melodisch gitaargeweld en aanstekelijke riffs neer. Het album bestaat uit acht afzonderlijke, gevarieerde en goed gebalanceerde nummers die elk schommelen rond de zes tot zeven minuten, een uitzondering daargelaten.

Het album is volledig instrumentaal. Toen dit album aan mij toegewezen werd schrok ik dan ook lichtelijk, aangezien ondergetekende niet altijd het geduld heeft voor puur instrumentale albums. Ik ben immers vrij literair en poëtisch ingesteld en bij een album als dit mis ik vaak toch de diepere laag die mijns inziens ontstaat bij de wisselwerking tussen gezongen teksten en de muziek die deze naar een hoger plan tilt, een cocktail van muzikale en menselijke emotie en expressie.

Gelukkig is “Terminal Velocity” een album dat voorbij is voor je er erg in hebt. Of nou ja, gelukkig… Wat mij betreft had het album toch nog een nummer of twee door mogen gaan. Waar het album enige vorm van zang moet ontberen neemt de gitaar deze rol moeiteloos over. Met een aangename snelheid vliegen de klanken van de gitaar door de speakers, deze zijn dusdanig melodisch (en de riffs vrij kort) waardoor ze bijna voor zang door kunnen gaan.

De gitaar van Petrucci is niet het enige dat schittert op dit meesterlijke album. “Terminal Velocity” is namelijk de eerste uiting in tien jaar tijd waarbij Petrucci de samenwerking aan is gegaan met zijn ex-collega en drummer Mike Portnoy (ex-Dream Theater, Sons Of Apollo, Flying Colors, Neal Morse). Hoewel hun laatste samenwerking een decennium geleden heeft plaatsgevonden zijn de heren nog steeds een ‘match made in heaven’.

Waar Petrucci en Portnoy op zichzelf al meesterlijke beheersers zijn van hun instrument, vind de echte magie pas plaats wanneer ze de samenwerking aangaan. Het energieke en unieke drumspel van Portnoy is als het snufje zout in een heerlijk gerecht: het brengt de smaken meer naar voren.
Maar vice versa werkt de vergelijking ook, want de heren lijken elkaar sterk te inspireren. Dat terwijl dit album volledig op afstand is opgenomen, waarbij Portnoy over de door Petrucci gemaakte opnames heeft gespeeld. Wanneer je op die manier nog steeds de intense chemie tussen Portnoy en Petrucci voelt mag er wel zeker worden gesproken van genialiteit en passie.

Zoals eerder vermeld is het album goed in balans. Het snellere, ruigere werk wordt afgewisseld met wat zachtere, meer rustige nummers en verschillende stijlen passeren de revue, van heerlijke progressieve metal tot wat meer retro-prog, zelfs de blues komt nog even voorbij. Het album voelt sterk geïnspireerd door het werk van Joe Satriani en de overduidelijke vergelijking met Dream Theater mag ook niet ontbreken.

“Terminal Velocity” is een parel van een album geworden waarbij de virtuositeit en het spelplezier tussen twee oude vrienden de show stelen. Het album klinkt daarnaast over het algemeen (of wellicht daardoor) erg vrolijk, enkele meer dreigende uitzonderingen zoals Glassy-Eyed Zombies daargelaten. Liefhebbers van Petrucci, Portnoy en Dream Theater kunnen deze plaat zonder twijfel in huis halen. Ook liefhebbers van instrumentaal en melodieus gitaargeweld kunnen dit album op hun verlanglijst zetten.

Op 30 oktober 2020 komt het fysieke album uit. Wie niet kan wachten heeft geluk: sinds 28 augustus 2020 is het album al digitaal aangeboden door verschillende streamingsdiensten.