Op 31 januari 2017 stierf bassist en zanger John Wetton aan de gevolgen van kanker. Wetton is onder andere bekend van bands als King Crimson, Asia, UK en Uriah Heep. Ook was hij een begenadigd songwriter en bracht hij soloalbums uit. Deze zes soloplaten zijn nu verzameld in één box plus twee cd’s met onuitgebrachte songs en livenummers. Op deze manier krijg je als luisteraar een uitstekende indruk van Wettons werk als soloartiest. Plus een mooie gelegenheid voor liefhebbers om eens kennis te maken met Johns indrukwekkende oeuvre.
Mijn eerste kennismaking met Wetton was destijds “Battle Lines” uit 1994. Deze plaat heeft in mijn ogen alles wat zijn werk zo sterk maakt: krachtige en dan weer breekbare progpopsongs, toegankelijke en mooie melodieën; met als sterkste stroef Wettons warme stem. Ook na het luisteren van alle cd’s blijft voor mij “Battle Lines” het hoogtepunt van de box. Ik kom daar zo op terug. Ik zou zelf de zes platen als volgt categoriseren: een debuutalbum met begin jaren 80 pop, drie degelijke albums die de sound van Wetton goed definiëren, een bijzonder kleinood (“Rock of Ages”) en zijn standaardwerk (“Battle Lines”).
Wetton begon zijn solocarrière nadat hij UK had verlaten, maar zich nog niet kortstondig bij Wishbone Ash had gevoegd en wat later Asia had opgericht. In 1980 bracht hij “Caught in the Crossfire” uit. Dit album biedt vooral flauwe jaren 80 pop, voor de progliefhebber biedt dit helaas weinig moois. Verder dan wat aardige popsongs als Turn on the Radio en het titelnummer komt het niet. Het album klinkt bovendien erg gedateerd.
Na “Caught in the Crossfire” is Wetton met name bezig met Asia. Na zijn vertrek uit deze band pakt hij het solowerk weer op. Het reeds gememoreerde “Battle Lines” verschijnt in 1994. Met Right Where I Wanted to Be knalt dit album uit de startblokken. Een krachtige progpopsong met een sterk refrein. En daarmee zet Wetton direct de toon voor “Battle Lines”. Het titelnummer is een pareltje door de emotionele zang van Wetton en de sterke opbouw van de song. Crime of Passion en Space of Time zijn mooie liedjes. De ballad Hold Me Now vind ik een hoogtepunt, kippenvel gewoon! Doordat er zeer goede muzikanten meewerken aan dit album (ik noem Steve Lukather, Robert Fripp, Bob Marlette en Simon Phillips) is “Battle Lines” van uitstekende kwaliteit. Een plaat die de tand des tijds ruimschoots heeft doorstaan en staat als een huis.
In 1988 verschijnt “Arkangel”. Dit is geen slechte plaat, maar kan de vergelijking met “Battle Lines” niet echt doorstaan. De progpop is gebleven, maar overall is het songmateriaal wat zwakker. Mooie nummers zijn het sfeervolle titelnummer, de Asia-achtige rocksong Nothing Happens for Nothing en het emotionele After All. Ook het bonusnummer Magazines valt op met z’n synth-begeleiding en broeierige sfeer.
“Welcome to Heaven”, ook wel “Sinister” genoemd, is Wettons volgende plaat, uit 2000. Ik vind dit album als geheel net wat beter dan “Arkangel”. Over de hele linie is het songmateriaal beter. De plaat begint met het aanstekelijke Heart of Darkness. Ik vind verder met name het tweede gedeelte van de plaat goed. Bijvoorbeeld Before Your Eyes (een mooi klein nummer) en Real World (singer-songwriterachtig). Veel nummers op deze plaat zijn mij echter wel net wat te eendimensionaal.
Een bijzonder album is “Rock of Faith” uit 2003. Ik kende dit album nog niet, maar ik ben blij dat ik via deze box dit kleinood heb ontdekt. Dit is wel een andere plaat dan we van Wetton gewend zijn. Gedragen, duidelijk vanuit de toetsen geschreven muziek. Clive Nolan is co-producer van deze plaat en eerlijk gezegd klinkt de muziek als een verloren gewaande Stangers on a Train-plaat. Het is sowieso een neo-progfeestje met muzikanten als John Mitchell (tekent voor fijne gitaarsolo’s), Martin Orford (fluit), drummer Steve Christey, Peter Gee, bast op het tweede nummer en niet te vergeten Geoffrey Downes. Ik vind het een intrigerend album.
De laatste solo-cd in deze box is “Raised in Captivity” uit 2011. Dit album begint sterk met de stevige opener Lost for Words. Ook de titelsong is mooi en ik kan de folkinvloeden van Goodbye Elsenore zeker waarderen. Een bijzondere song is Mighty Rivers, een mooi duet van Wetton met Anneke van Giersbergen (The Gathering). Over de hele linie vind ik het album wel net wat minder dan bijvoorbeeld “Arkangel”.
De twee cd’s met nog niet uitgebracht materiaal bieden 39 songs. De kwaliteit is wat wisselend, maar ik denk dat ook de doorgewinterde fans van Wetton hun hart kunnen ophalen met deze nummers. Bij deze box hoort bovendien een boek over het leven van Wetton, waarin met bevriende muzikanten terug wordt geblikt op zijn leven. Bij het schrijven van de recensie had ik alleen de muziekbestanden tot mijn beschikking en niet het boek. Dus daar kan ik geen oordeel over vellen. Ik besef dat deze recensie een heel verhaal is geworden en ik heb geprobeerd om zijn albums recht te doen. Deze boxset geeft een uitstekend overzicht van een bijzondere muzikant en songsmid.