Ieder mens verandert door de jaren heen. Innerlijk, maar zeker qua uiterlijk. Vroeger had je die bierbuik bijvoorbeeld niet en de pijnlijke grimas op je gezicht als je voor de grap dat trouwpak (of die bruidsjurk) past, doet ook het ergste vermoeden. Betekent dat je nu dus helemaal niets meer voorstelt? Word je ook wel eens moe van al die kritiek aan het adres van oudgedienden die vroeger aansprekende muziek maakten en op hun creatieve piek zaten, maar nu gezien worden als uitgerangeerde B-artiesten?
Ook is niets minder waar, Wetton en Downes, de Asia-iconen bij uitstek, laten maar weer eens blijken waarom ze het gouden koppel waren en zijn. Deze hofleveranciers leverden voor “Icon” al uitgebalanceerde en zorgvuldig uitgewerkte composities en nu wordt de fanbase tevreden gehouden met een ep. Als eerste kom je daar de wat overschatte track Heat Of The Moment op tegen, die niet veel afwijkt van het origineel. Het nummer is weer enigszins hot doordat het verschijnt in de film “The Matador” waarin acteur Pierce Brosnan speelt. De nieuwe vertolking, met een nieuwe solo van gitarist John Mitchell (Arena) en een nog steeds hoog zingende Wetton mag dan lijstaanvoerder zijn, de ep herbergt naar mijn smaak betere muziek. De make-over van The Smile Has Left Your Eyes bijvoorbeeld. Het nummer dat van de tweede Asia plaat “Alpha” komt, is ontroerender dan ooit en dat komt vooral door de orkestratie van Mike Stobbie en Hugh McDowell’s cello (echt waar, wat is dat een kippenvel instrument). Stobbie creëerde ook al van die duizelingwekkende schoonheid op Wetton’s soloplaat “Arkangel” en geeft vooral Overture/Paradox Let Me Go, die in de originele uitvoering ook al niet misselijk klonk, een enorme boost. Met deze extra vitaminen kom je de winter wel door. Aan In The End is weinig toegevoegd, maar dat was ook niet strikt noodzakelijk, dat zou zijn als een facelift op een perfect gezicht. Annie Haslam’s (Renaissance) stem contrasteert heel mooi met de gerijpte vocalen van Wetton en maakt weer eens duidelijk dat mevrouw Haslam haar collega’s er met nog minder dan geen moeite compleet uit zingt.
Als je bedenkt dat ik deze ep voor het eerst beluisterde in de auto ’s avonds op weg van het Noordhollandse naar het Groningse, dan kun je misschien begrijpen hoe tijdens het rijden door het vlakke Nederlandse landschap dit zo’n enorme sfeer meekreeg. Ook kan ik je vertellen dat elke keer als ik There In Your Bed draai, het lijkt alsof ik een muzikale tongzoen krijg. Twijfelachtige uitspraak, ik weet het, maar het is weer die cello die me nu dan eindelijk vol op de mond neemt! Met wereldse maatstaven als ‘klein’ te betitelen, maar mijn emotiemeter slaat behoorlijk uit. Het is juist dit ultrakorte nummer dat van deze uitgave geen overbodige maakt. En als het (veel te vroeg) uitgaat, steek ik weer een nieuwe op die rond de 2 minuten duurt… En dan weer! Als een kettingroker diep inhalerend. Leve de repeatknop! Wetton laat zijn stem klinken alsof hij zojuist in het ‘singer songwriter zwembad’ gesprongen is. Dan moet de conclusie dus zijn dat het kleinste op deze schijf de reden is voor aanschaf. Want wie het kleine niet eert… En in 2006 maar live gaan genieten van dit illustere tweetal.
Ton Veldhuis