Downes, Geoffrey & John WettonAlbum

Twee jaar na zijn laatste solo album “Rock Of Faith” (zie recensie) is John Wetton weer terug met een nieuw schijfje. Dit keer niet echt een solo album maar een coöperatie met zijn oude Asia maatje Geofffrey Downes. Het project kreeg de naam “Icon” mee, maar het had net zo goed onder de naam “John Wetton” of “Asia” uitgebracht kunnen worden. Verschil is er toch niet te horen.

Wetton en Downes tappen met hun “Icon” namelijk uit exact hetzelfde vaatje als waarui in tijden van Asia en later Wetton solo, veelvuldig getapt werd. Echt melodische AOR dus, met pakkende melodielijnen, een vaak stuwende ritmesectie en de krachtige en warme zang van Wetton (vaak meerstemmig ingezongen).
Het pakkende Let Me Go mag het spits afbijten. Na een mooi instrumentaal intro waarin Downes meteen zijn stempel drukt, ontvouwen de heren een lekker up-tempo nummer met stuwend basspel en een mooie muur van toetsen op de achtergrond. Het refrein glijdt erin als Hollandse nieuwe en blijft de rest van de dag door je hoofd spoken. Hoogtepunt is de heerlijk slepende gitaarsolo van John Mitchell (Arena, Kino, The Urbane). Het mooie cellospel van Hugh McDowell is het bekende toefje slagroom op de cake. Het nummer had moeiteloos van een Asia of Survivor album af kunnen komen of van één van Wetton’s solo albums. Het klinkt dan ook allemaal erg bekend in de oren.

God Walks With Us gaat verder op de up-tempo ingeslagen weg en biedt wederom een aalglad, maar o zo lekker refrein en dito melodie. Het stukje akoestische gitaar is bijzonder mooi evenals de pittige solo van John Mitchell. In I Stand Alone eist Downes wat meer ruimte op en verweeft hij zijn pianospel lekker door het geheel heen. Ook dit nummer doet sterk aan een hoop Asia en Wetton nummers denken. Hetzelfde geldt voor het soepele Hey Josephine. Het nummer heeft iets vrolijks over zich en weet daarom prima te boeien. Ook hier is het weer het heerlijke gitaarspel van Mitchell dat de show steelt. Wetton zingt overtuigend zijn ode aan deze Josephine. Kennelijk is hij op Emma uitgekeken…

De mooiste nummers hebben we nu echt wel gehad. Steeds een beetje van hetzelfde gaat mij in elk geval vervelen. Tijdens de laatste vier nummers kakt de cd volledig in en doen de heren iets te veel hun best om de bekende gevoelige snaar te raken. Dit lukt helaas zelden waardoor alles bijzonder mat en tam overkomt.

Sleep Angel, Spread Your Wings en In The End zijn alledrie tranentrekkerige ballades die het luisterplezier, hetgeen ik in het begin zeker ervoer, aardig verstieren. De nummers hebben best een paar mooie momenten door bijvoorbeeld de cello van Hugh McDowell en een paar gitaarsolo’s van John Mitchell en in In The End zorgt de mooie zang van Annie Haslam (Renaissance) nog voor wat mooie momenten, maar verder is het armoe troef.

Als ik eens lekker uitgebreid wil koken, dan gebruik ik het kookboek als uitgangspunt en laat ik vervolgens mijn fantasie op het gerecht los door eigen ideeën uit te proberen en met nieuwe kruiden te experimenteren. John Wetton blijft veel te veel hangen bij het Asia koekboek en blijft daar angstvallig aan vasthouden. Van mij mag hij best eens van dit strakke recept afwijken.

Enige tijd geleden had ik een goed gesprek met Moongarden toetsenist Christiano Roversi. Ook hij heeft veelvuldig met Wetton gespeeld en opgetreden. Hij vertelde dat Wetton een keer bij hem thuis in zijn studio was. Roversi had wat muziek geschreven voor alleen toetsen (met veel mellotron) fluit en drums. Hij vroeg Wetton het e.e.a. in te zingen en uit te proberen. Roversi vertelde dat hij Wetton nog nooit zo mooi en emotioneel heeft horen zingen als toen. De muziek van Roversi en de zang van Wetton brachten een enorme chemie op gang. Toen Roversi hem uitdaagde er iets mee te doen en het op cd te zetten, trok Wetton zich terug. Gewoon omdat hij te onzeker was over hoe de fans het zouden ontvangen en of het echt wel mooi genoeg zou zijn. Kijk, daar ben ik nu nieuwsgierig naar geworden. Wetton kan dus kennelijk veel meer, maar blijft wat angstvallig op veilig spelen.

Toch wil ik mijn relaas niet teveel in mineur besluiten. Ik heb nog steeds diep respect voor deze mannen. Met name in het eerste deel is de cd sterk en ik ben er van overtuigd dat Asia- en John Wettonfans veel plezier aan deze schijf zullen beleven.

Maarten Goossensen