Op duizenden zolderkamers over de hele wereld zitten mensen muziek te maken. Alleen, met een computer en wat instrumenten, maken ze wat ze mooi vinden. Ze zijn niet allemaal erg goed, dus het is logisch en reuze fijn dat de meeste van die zoldermuzikanten blijven waar ze zijn: op zolder.
Natuurlijk zijn er ook zoldermuzikanten die wel van hun kamertje afkomen en in staat blijken een groot publiek te bereiken. Spinvis is een fraai voorbeeld. JohnRose, de artiestennaam van de Duitse zanger en gitarist Johannes Rösgen, is dat waarschijnlijk niet, maar met “The Key” doet hij zijn derde poging.
Rösgen (57) is geen nieuwkomer. Hij zit sinds zijn dertiende in vele bandjes, die nooit muziek uitbrachten maar soms wel voor grote zalen speelden. In 2011 maakte hij – zo goed als in zijn eentje – een dubbelalbum op basis van de muziek van zijn al lang daarvoor ter ziele gegane progbandje Athis: “Ride The Raven”. Daardoor kreeg hij de smaak te pakken en inmiddels is “The Key” zijn derde plaat.
“The Key” staat vol met prog-lite, liedjes die – in de meeste gevallen – wel wat wel hebben van Alan Parsons, Genesis en Pink Floyd. JohnRose komt echter niet in de buurt van die voorbeelden, niet als muzikant en zeker niet als componist. Hoewel het album vol staat met sympathieke liedjes, zijn het wel bijna allemaal redelijk voorspelbare composities die met weinig fantasie worden ingevuld. Rösgen is een knappe gitarist en als je er aan gewend bent is hij ook best een verdienstelijk zanger, maar hij kleurt nadrukkelijk binnen de lijntjes. Daarbij is het album net iets te lang. Meer dan een uur de aandacht vasthouden is al ingewikkeld genoeg als je wél beschikt over ijzersterk materiaal. JohnRose beschikt over vijftien gezapige, brave liedjes. Niet slecht, maar ook niet goed.
Dat wil niet zeggen dat er geen fraaie nummers op de plaat staan. Masquerade is bij voorbeeld een mooi ingetogen stuk met een geweldige gitaarsolo en zo zijn er wel meer pareltjes. Het zijn er alleen niet genoeg om de plaat naar een hoger niveau te tillen.
“The Key” is, in tegenstelling tot beweringen op de JohnRose website, geen ‘work of art’ met ‘unpredictable twists and turns’. Het is wel een verdienstelijk plaatje van een liefhebber die er zijn ziel en zaligheid ingelegd heeft. Dat is mooi om te horen, maar het is niet toereikend.
Erik Groeneweg