JollyAlbum

De formatie “Jolly” uit New York bestaat uit vier leden, heeft in 2009 een debuutalbum afgeleverd en heeft met de deal met InsideOut iets opmerkelijks in handen. De overeenkomst met het label ligt namelijk niet geheel in het normale stramien en werkwijze van de van oorsprong Duitse platenmaatschappij. Dat de band vorig jaar met Riverside een mini tour heeft gedaan, kan voor dat contract nog wel eens een belangrijke impuls zijn geweest.

Met het album met de opmerkelijke titel “Forty-Six Minutes, Twelve Seconds of Music” heeft de band een veelbelovend debuut afgeleverd en met dit nieuwe album kan wellicht een belangrijke stap worden gezet naar een grotere bekendheid en populariteit binnen de progscene. Hoewel dit album mijns inziens ook vaak schurkt naar poprock, steken de nummers goed in elkaar. We worden aan het begin van de cd ingeleid door een vrouwelijke voice-over die ons voorbereidt op de muziek. Die muziek zit vol met pakkende melodieën, stevige riedeltjes en op één of andere manier krijg ik vaak het idee dat ik het allemaal al eens gehoord heb, alleen schiet mij geen passende vergelijking te binnen. Invloeden die ik kan noemen zijn Tool, een tikje Radiohead en een vleugje Karnivool. Hoe dan ook, de band produceert een dynamisch en prettig geluid waar je vrolijk van wordt.

Dat laatst is ook een beetje de achterliggende gedachte van de band. Zoals ze het zelf verwoorden: “wij proberen een vorm van rockmuziek te maken die een therapeutische luisterervaring oplevert, met het uiteindelijke doel de hersenen te injecteren met puur geluk..” Nou, dat is op zijn minst ambitieus te noemen wat mij betreft. Dat de band met dit idee diep gaat blijkt wel uit het feit dat de band met behulp van uitgebreid onderzoek en studies over meer dan 5000 personen de kunst van muziek maken combineert met sociologische en neurologische gegevens en deze te gebruiken in vier fasen. Vooral de studie en het gebruik van binaurale tonen is belangrijk geweest in het onderzoek. De eerste twee fasen zijn in dit eerste gedeelte van “de audiogids naar het geluk” verwerkt.

Genoeg over de wetenschappelijke benaderingen van deze cd. Wat mij enorm doet smullen is het baswerk van Anthony Rondinone. Die steekt er wat mij betreft met kop en schouders boven uit en is lekker vet en meeslepend. Liefhebbers van het echte baswerk moeten maar eens goed luisteren naar het stevige nummer The Pattern. Ook in de andere nummers is hij lekker ‘aanwezig’. In het eerste gedeelte van de cd ontgaat mij het doel van de band achter de muziek, want vooral voorin het album staan gewoon goed gecomponeerde nummers die Jan en Alleman kan waarderen. Ja, het heeft een vrolijke touch, maar om nu te spreken van puur geluk? Pretty Darlin bijvoorbeeld is een swingend nummer met een jazzy en bluesachtige insteek die het lekker doen, maar om nu echt te spreken van een gelukzalig gevoel gaat mij te ver, maar goed, wellicht ben ik daar te nuchter voor. Het nummer Joy is ook een geweldige song die na een aantal keren draaien alleen maar beter wordt. Ook hier hoor ik weer een verslavend lekkere bas en het pianoarrangement is eenvoudig maar enorm goed.

Zanger Anadale doet mij in de uithalen erg denken aan de zanger van de voormalige Noorse metalband Aspera. Zo’n lekkere rauwe uithaal met een mooie timbre en ook in de rustige zang is hij aangenaam te noemen. Naast de zang is hij verantwoordelijk voor het gitaarwerk en dat is ondanks de vele stevige akkoorden op andere momenten weer heel subtiel te noemen. Nergens is er sprake van een echte solo, maar hij heeft een belangrijke aandeel in de composities.

Halverwege het album gaan we plotseling over in een andere ambiance. Met name de laatste nummers, (Radiae, Where Everyting’s Perfect, Dorothy’s Lament) geven mij begrip voor de therapeutische werking van dit album. Die kan je inderdaad heerlijk beluisteren met een hoofdtelefoon op de bank, maar laten we het er op houden dat het voorspelde geluksgevoel een beetje aan mij voorbij gaat. Tja, nogmaals, wellicht ben ik daar te nuchter voor.

Met een combinatie van uitgekiende arrangementen, goede structuren, agressieve dynamiek en aanstekelijke, pakkende melodieën produceert deze band hoe dan ook een prettig album, dat nog wel eens heel goed bij een groot publiek in de smaak kan vallen. Of dit in een jaarlijst gaat eindigen durf ik niet te voorspellen, maar ik kijk uit naar het vervolg.

Ruard Veltmaat