JollyAlbum

De Amerikaanse progscéne produceert vaak muziek met een soort jongensboekenretoriek: avontuurlijke daadkrachtigheid waarbij sentimentaliteit niet wordt geschuwd. In het beste geval geeft dit prog een zekere Hemmingway’achtige bravoure, maar in het slechtste geval ontstaat er zoetsappigheid die een aanval vormt op het glazuur. Jolly is een band die zowel in positieve en negatieve zin een typisch voorbeeld hiervan is.

Deze heren maken flitsende progmetal met luchtige tonen, hoewel een intimiderende zwaarte soms ook langskomt. De stijl van de band doet mij hierdoor denken aan Karnivool. Deze Amerikanen zetten echter ook regelmatig ook andere invloeden in. Zo hebben sommige melodieën wat weg van de Djent-metal van Meshuggah en zijn er soundeffecten die de spaceopera’s van Ayreon in het geheugen brengen. Deze muziek klinkt echter een stukje losser. De nummers zijn regelmatig popachtig pakkend. Het is hierdoor progrock die snel ter zake komt, waardoor het een verfrissende focus en snelheid kent.

Deze aangename stijl werpt onder meer zijn vruchten af op het openingsnummer. Lie To Me heeft een aanstekelijk refrein dat de ruggengraat vormt voor enkele massieve gitaarmuren, hetgeen wordt gecontrasteerd met toetsenpartijen die open en luchtig zijn. Dit contrast geeft het nummer zijn dynamiek. De groovende baspartij creëert bovendien een gevoel van snelheid wat resulteert in een adrenaline verhogende start van deze plaat. Het volgende nummer, Lazarus(Space Masala), is, door de spoken word en de welhaast Arabische klanken, filmischer van opzet. Het arrangement klinkt fantasierijk en prikkelend. Het vermogen om dit soort spannende, gevarieerde composities te maken viel al op bij het tweedelige “The Audio Guide To Hapiness” en ook hier blijkt dat de band deze kwaliteit niet heeft verloren. Dit wordt ook aangetoond op het hoogtepunt van het album: Let Go. Het begint haast als een popcompositie met weliswaar een melancholieke ondertoon, waaraan de band meermaals interessante accenten toevoegt, totdat een aangename pianomelodie voor een stroomversnelling zorgt. Geleidelijk wordt de lucht dreigender: de metal is duidelijker aanwezig. De wolken breken open zodat de keyboardtonen naar de voorgrond komen. Erg aangenaam! De band heeft met Joe Reilly dan ook een uitstekende toetsenist in huis. Zijn toetsenspel is hoofdzakelijk verantwoordelijk voor de bevredigende conclusie van dit nummer.

Na deze epic zakt het album echter ietwat in. De muziek sleept zich voort en de composities worden gezapiger. Een groot mankement! Al eerder treft de luisteraar de vervelende ‘aansteker in de hand’-melodie van Rain aan, maar ook afsluiter With Me kent een zoetsappigheid waar ik geen chocola van kan maken. Hoewel dat wellicht een kwestie van smaak is geven dit soort composities een gekunstelde bijklank aan dit album. Verder merk ik op dat “Family” onevenwichtig aanvoelt en als album geen goede opbouw kent. Dit soort minpunten doen deze plaat negatief afsteken bij de twee voorgangers.

Niettemin maakt Jolly over het geheel genomen nog steeds erg aangename muziek. Progmetal met gevarieerde invloeden en popsensibilieit. De sentimentaliteit staat mij echter soms tegen. Liefhebbers van vlotte progmetal kunnen nochtans zonder moeite bij Jolly aanschuiven: De band produceert nog steeds smakelijk luistervoer!

Luke Peerdeman