Anderson, JonAlbum

Te midden van zijn samenwerking met Vangelis en bijdragen aan Mike Oldfield’s “Crisis” brak Jons derde soloalbum behoorlijk wat potten in 1982. Eindelijk wist hij zijn esoterische geluid te combineren met een toegankelijkere stijl en die te hullen in een poppy jasje. Overigens zonder dat we hier met een mainstream plaat te maken hebben, want “Animation” is allesbehalve een makkelijk album.

Bij de eerste seconden van opener Olympia denk je even van doen te hebben met een album van Jeff Beck. Al is het alleen maar vanwege het stuwende drumwerk van Simon Philips die in positieve zin een flinke stempel op de gehele plaat drukt. Olympia is een wat onbenullige opener zonder enig karakter, waarna het titelnummer echt de diepte ingaat en de eerste echt interessante momenten van de plaat volgen. Het tussenstuk grijpt zelfs een beetje terug op “Olias Of Sunhillow”. Yes anno 1982 met Anderson? Het zou zomaar kunnen. En in feite is de afstand tussen Animation en 90125 – afgezien van Trevor Horn’s productie – niet zo heel erg groot.

Dan Surrender. De hit die Anderson ineens veel airplay opleverde, min of meer in dezelfde tijd als dat Donna Summer met Jon & Vangelis State Of Independence de hitlijsten beklom. Pas echt interessant wordt de plaat weer met Unlearning (The Dividing Line) waarin Anderson de synthpop kant opgaat, iets wat zich deels herhaalt in Pressure Point. Zangtechnisch is het dik in orde, zoals we van hem mogen verwachten.

Maar het zijn deze tracks die echt voor de experimenten zorgen op een album vol gangbare pop. De laatste twee nummers zijn opnieuw wat niemandalletjes zonder te veel pretenties. Zo’n lullig liedje als All Gods Children, snel vergeten. Dan is b-kantje Spider een stuk leuker. Energiek en leunend op een stevige melodie, met vlammend gitaarwerk. Mag Jon vaker doen.

Met deze heruitgave gaat eindelijk een langgekoesterde wens voor veel Anderson fans in vervulling. Eindelijk is het gelukt om “Animation” te remasteren van de oorspronkelijke tapes. Dat lukte in 2006 niet en leidde toen tot die abonimabele heruitgave op een ander – vrij onbeduidend – Engels label. Nu vult Esoteric dat gat volledig op, inclusief twee bonus tracks die vijftien jaar ook al de extra tracks waren, maar ook nu geldt: beter kan het geluid niet, zeker gezien de herkomst van The Spell. Een lang verloren gegane cassette uit een doos bij Anderson op zolder. Die verklapt al wat van de ambitieuze richting die Anderson opging, zonder nog echt een duidelijke structuur voor handen te hebben. En opnieuw geldt: wat is de man goed bij stem. Zelfs op zo’n demo.

Of “Animation” Andersons beste is? Het is in ieder geval een favoriet voor wie zijn werk met Vangelis adoreert. Want nooit had een plaat van de oud Yes-zanger zoveel raakvlakken met zijn samenwerking met de Griek en buit hij het fenomeen ‘popmuziek’ goed uit. Iets dat hij zes jaar later op “In the City Of Angels” met de Toto-jongens opnieuw zou doen. Maar “Animation” wint het op veel punten, waaronder verrassender en kleurrijker. En stiekem meezingen met Surrender. Ach, u weet wel….