Jon Oliva's PainAlbum

Jon Oliva’s Pijn is fijn!

Het is vooral zo fijn, omdat in Jon Oliva’s Pain (JOP) de muzikale geest van het magistrale Savatage door leeft. Op hun debuut “‘Tag Mahal” (2004) kwam dat al voorzichtig in de muziek tot uiting, maar op het nieuwe “Maniacal Renderings” is de link met het verleden overduidelijk. Dat is ook niet zo vreemd, als je weet dat sommige nummers zijn gebaseerd op riffs van de betreurde Savatage-gitarist Chriss Oliva. Die ‘vergeten’ riffs stammen van oude cassettebandjes die broerlief Jon, of eigenlijk zijn vrouw, vond tijdens een zolderopruiming. Uiteindelijk hebben een viertal songs op “Maniacal Renderings” Chriss’ gitaarideeën als uitgangspunt gehad. Er is hier dus sprake van een soort van postume broederhereniging.

Het album opent op imposante wijze met Hall Of The Mountain King, althans zo lijkt het. Through The Eyes Of The King, zoals het openingsnummer werkelijk heet, heeft namelijk erg veel weg van genoemde Savatage-klassieker. Na deze uitstekend geslaagde flirt met het verleden gaat titelsong Maniacal Renderings los. En hoe! Jon Oliva zingt zich, op de van hem gekende wijze, de longen uit het lijf en tovert en passant ook nog enkele prachtige pianopartijen uit zijn wijde mouw. Ook de gitaarsolo’s van de tandem Matt LaPorte en Shane French zijn heerlijk smeuïg en worden flink uitgesmeerd over de zware ondergrond. Echt hard en meedogenloos gaat het er aan toe in het directe Time To Die. Die song klinkt echter bijna lieflijk als je hem vergelijkt met het heftige, supersnelle Push It To The Limit, waarin de gierende gitaren niet van de lucht zijn. Gelukkig worden deze twee ruwe diamantjes netjes van elkaar gescheiden door het tussenliggende, wat kalmerende The Answer. Deze meeslepende heavy ballade bulkt van de melancholie, herbergt subtiele strijkers, en kent groots pianospel zoals alleen maestro Jon Oliva dat kan. Die schone kunst etaleert hij ook ruimschoots in het theatrale, bombastische Playing God, dat overigens ook een vrij verrassende orgelsolo in petto heeft.

In de heavy ballade Timeless Flight wordt het nog maar eens over de melancholische boeg gegooid, in de eerste minuut dan toch. Daarna nemen Queen-achtige (jawel) gevoelige gitaren en prachtige pianoklanken het voor even over, om via een versnellende break uit te komen bij veel gitaargekletter met snerpende solo’s. De ijselijke gilletjes, waar Jon Oliva patent op heeft, vinden hun plek in Holes, dat andermaal de gedachte aan Savatage levend houdt. En waarom ook niet. Lekker grotesk en zwaar gaat het er aan toe in End Times, waarin wederom mooie pianoriedels te horen zijn. De opbouw van dit nummer is fascinerend.

“Maniacal Renderings” wordt bijzonder ingetogen afgesloten met het akoestische Still I Pray For You Now, een song met een verhaal. Dit was namelijk het eerste nummer dat Jon Oliva schreef, nadat zijn broer Chriss in een verkeersongeval het leven had gelaten. Pas nu voelde Jon zich sterk genoeg om deze ‘pijnlijke’ compositie op cd te vereeuwigen. Still I Pray For You Now is hier overigens door louter leden van de Oliva-familie ingespeeld. Een indrukwekkend eerbetoon!

Savatage is op sterven na dood, leve Jon Oliva’s Pain!

Joost Boley