Jon Oliva's PainAlbum

De pijn van de ‘Mountain King’, Jon Oliva, mag als bekend worden verondersteld. Voor diegenen die het niet weten: de broer van Jon Oliva, Criss, kwam op 17 oktober 1993 om het leven bij een auto-ongeluk. Jon Oliva is zanger/toetsenist bij Savatage, waar zijn broer Criss de zessnaren beroerde. Voordat Criss verongelukte was hij bezig met een soloproject dat de naam ‘Tag Mahal droeg. Als eerbetoon aan zijn overleden broer heeft Jon zijn eerste soloalbum ook zo genoemd. De bandleden van Pain zijn afkomstig van de band van ex-Savatage zanger Zachery Stevens, Circle II Circle en zo is het Savatagecirkeltje weer rond.

Met The Dark duiken we gelijk in het Savatage verleden. Een nummer dat bijvoorbeeld op “Streets, a rock opera” of “Gutter Ballet” had kunnen staan. The Dark ademt Savatage. Luister maar naar die typische aan Queen refererende koortjes, de bombast en natuurlijk de zang van Jon Oliva. Van s’mans stem moet je houden, rauw en niet echt werelds, maar wel uiterst emotioneel en passend bij de muziek. Ook het opvolgende People Say – Gimme Some Hell staat bol van de verwijzingen richting Savatage. Jon heeft in dit nummer allerlei titels van Savatagenummers gebruikt.

Heerlijk rustig start Guardian Of Forever en ook Jon Oliva laat zich van zijn beste kant horen. Zeker op deze rustige momenten laat hij horen over een prettig en mooi stemgeluid te beschikken. Tijdens de stevige momenten die volgen, komt dat rauwe weer om de hoek kijken. Het zijn echter vooral de rustige momenten die dit nummer zijn lading meegeven. Slepende gitaarsolo’s, lekker vullende toetsenpartijen effectief ondersteund door basgitaar en drums. Het begin van Slippin Away doet wel weer erg denken aan een Savatagenummer, namelijk Of Rage And War. Luister met name naar de drumpatronen in het begin.

Jon Oliva is een emotioneel mens en laat dat in Walk Alone horen. Heerlijk rustige toetspartijen bouwen het nummer op en worden gecompleteerd door een gevoelige Jon Oliva. Plotseling is daar weer de bombast en dat rustige begin keert (compleet met thema) nog een keer terug. Matt Laport laat zijn gitaar lekker ronken, zowel in de vele solo’s als in het slaggitaarwerk. The Non Sensible Ravings Of The Lunatic Mind zou op het lijf van zanger Jon Oliva geschreven kunnen zijn en misschien is het wel autobiografisch. De man is natuurlijk aan van alles en nog wat verslaafd (geweest). Door de gitaarsolo heen hoor je mensen hysterisch lachen, iets wat mij betreft korter had gemogen. Meestal doet horen lachen, lachen, maar dat is nu zeker niet het geval.

Lekker donker en in een iets trager tempo begint No Escape. Er is inderdaad geen ontsnappen aan dit nummer. Van alle kanten wordt de luisteraar belaagd door de muziek, bombastisch, groots

en massaal. Een abrupt einde en de onmiddellijke overgang naar Father, Son, Holy Ghost. De toetsen leggen weer een solide basis waar Matt Laporte zich heerlijk op kan uitleven met zijn solo’s en akkoorden. Lekker hoofdschudden op All The Time. Hierop laat Jon Oliva nogmaals horen dat hij wel degelijk kan zingen en niet altijd hoeft te schreeuwen om een nummer voor het voetlicht te brengen. Die afwisseling tussen dat rauwe en gewone mag hij wat mij betreft vaker doen. Met zijn rauwe geluid wordt hij toch beperkt in zijn mogelijkheden. In dit nummer wordt ook nog even leentjebuur gespeeld bij één van Jon Oliva’s andere projecten, namelijk Trans-Siberian Orchestra.

Nowhere To Run stond op de nominatie voor het volgende Savatage-album. Een heerlijk afwisselend, voornamelijk iets rustiger nummer met mooie solo’s van Matt Laporte en John Zahner. Loodzwaar is Pain en had absoluut niet misstaan op het debuutalbum van Fight. De stem wordt zo nu en dan vervormd. Oliva schreeuwt zich werkelijk de longen uit het lijf. Matt Laporte jaagt er nog een flitsende solo doorheen en de drums, basgitaar en slaggitaar hakken in ongekende vaart door.

Het laatste nummer van de cd Fly Away is een rasechte ballade. Met alleen een akoestische gitaar, Jon Oliva en aangevuld door de drums van Christopher Kinder, beleven we een rustige paar minuten. Echter Jon kan het rocken niet laten en gooit er aan het einde nog een schepje bovenop.

Een nieuw Savatage-album laat waarschijnlijk nog wel even op zich wachten. Dat wachten kan aanzienlijk worden bekort door de aanschaf van “‘Tag Mahal”, want de boodschap is duidelijk. Dit is eigenlijk het nieuwe Savatage-album.

Rob van Oosten