Jon & VangelisAlbum

In het Griekse plaatsje Volos werd op 29 maart 1943 Evanghelos Odysseas Papathanasiou geboren. Aangezien de Griek zelf wel in zag dat deze naam als artiest niet zou gaan werken ging hij op een gegeven moment als Vangelis door het leven. Halverwege de jaren ’60 begon Vangelis voorzichtig met een muziekcarrière. Met de groep Forminx wist hij in Griekenland al snel menig succes te bereiken zodat de ambities naar boven werden bijgesteld. Forminx werd opgedoekt en een nieuw ensemble opgericht. De behoorlijk progressief getinte formatie Aphrodite’s Child (met als zanger Demis Roussos) wist met de singles Rain And Tears en The Four Horsemen plus het album “666” ook internationaal de nodige potten te breken. Tijdens de opkomst van Aphrodite’s Child  hield de Griek zich al bezig met de nodige soloprojecten al waren die begin jaren ’70 nog niet echt populair. Voor Aphrodite’s Child viel in 1972 al het doek en kon Vangelis zich geheel op zijn soloperikelen gaan concentreren. Al bleef het wel kriebelen bij de autodidact (Vangelis heeft nooit muziekles gehad en kan nauwelijks bladmuziek schrijven, dan wel lezen) om met andere muzikanten samen te werken. Zo werkte hij samen met de Griekse zangeres Irene Papas en had de bebaarde toetsenist grote successen met Yes zanger Jon Anderson. Het hier beschreven album is ook van deze laatst genoemde combinatie, namelijk het uit 1981 stammende “The Friends Of Mr. Caïro”.

“The Friends Of Mr. Caïro” was het tweede album wat beide grootheden met elkaar uitbrachten. In 1980 zag namelijk het debuut “Short Stories” (check het prachtige Each And Everyday / Bird Song !) het levenslicht. Geheel nieuw was de samenwerking tussen beide overigens niet. Jon Anderson was als gast al op menig Vangelis album aanwezig geweest. Zo is de kleine zanger met het aparte stemgeluid ook te horen op de Vangelis albums “Heaven And Hell” (1975), “Opera Sauvage” (1979, niet als zanger maar als harpist!) en “See You Later” (1980). Het jaar waarin “The Friends Of Mr. Caïro” het levenslicht zag was het jaar van de definitieve doorbraak van Vangelis. Behalve het “Mr. Caïro” album werd ook de single I’ll Find My Way Home een internationaal succes en bracht de instrumentalist in 1981 een prima soundtrack behorende bij de film “Chariots Of Fire” uit, welke hem een welverdiende Oscar opleverde. Op de oorspronkelijke versie van “The Friends Of Mr. Caïro” stond de grote hit I’ll Find My Way Home niet geperst. Dit kwam omdat dit, overigens niet aan slijtage onderhevige, nummer een half jaar na de release van het album als losse single werd uitgebracht. Na het grote internationale succes werd er logischerwijs voor gekozen om dit nummer aan het album toe te voegen, sterker nog, het kreeg gelijk de eer om het ‘vernieuwde’ album af te trappen.

Waar op het behoorlijke “Short Stories” soms nog wel eens het experiment werd opgezocht en de nummers bij tijd en wijle ietwat onevenwichtig overkomen, is dit op “The Friends Of Mr. Caïro” wel anders. Het is een echt liedjesalbum geworden met een duidelijke kop en staart. Enkel het titelnummer voldoet niet helemaal aan deze kwalificaties. Het ruim twaalf minuten durende nummer is veruit het langste nummer op deze plaat. Het lied is een ode aan de oude gangster- / maffia films vanuit de jaren ’30 waar beide heren fan van waren. Na een wat rommelig begin met allerlei huppelende melodietjes komt het nummer na een minuut of zes pas tot volle wasdom. De spanning neemt toe, het muzikale geweld van Vangelis komt in een rustiger vaarwater terecht en Jon Anderson zingt op prachtige wijze zijn adoratie voor de vergane Hollywood producties van zich af. Helaas is er op “The Friends Of Mr. Caïro” ook een behoorlijke miskleun te vinden. Het disco-achtige Back To School past geheel niet bij de rest van dit album. Dit hoeft natuurlijk geen probleem te zijn als de kwaliteit van het gebodene maar in orde is, maar dit is geenszins het geval. De heren proberen hip over te komen maar dat lukt voor geen meter. Een zwaar aangezet melodietje dat zo uit het speelgoed orgeltje van de dochter van Anderson lijkt te komen, voert de boventoon tijdens de vijf minuten die dit nummer duurt. Sowieso komt het vreemd over als heren op leeftijd (ja toen ook al) zingen over dat ze zo graag weer terug naar school willen. Een redelijke saxofoon solo van Dick Morrissey (werkte o.a. met Peter Gabriel, Paul McCartney, Gary Numan en Boz Scaggs samen) kan dit lied helaas niet redden en een skipmoment ligt op de loer.

Behalve de twee bovenstaande nummers is de sfeer op dit album vrij rustig te noemen. State Of Independence (later beroemd gemaakt als redelijk geslaagde discohit van Donna Summer) heeft nog wel de nodige versnellingen, maar verder voeren de ballades de boventoon. Gelukkig beheersen beide heren dit onderdeel behoorlijk goed zodat het gehele album een positieve uitstraling krijgt. Naast het klassieke I”ll Find My Home zijn ook het sferische The Mayflower en het soms wat bombastisch aangezette Outside Of This (Inside Of That) zeer de moeite van het beluisteren waard. Laatstgenoemde staat ook wel het dichtst tegen het (grotendeels instrumentale) geluid van Vangelis’ solowerk aan. Een snufje bombast en een tikkeltje new-age maar vooral met fraaie melodieën als begin en eindpunt.

Al met al is “The Friends Of Mr. Caïro” misschien wel het sterkste album van de combi Anderson en Vangelis. Ondanks de aanwezigheid van een heuse miskleun heeft dit album meer dan genoeg prachtige passages die dat euvel weer goed maken. De aanwezigheid van I’ll Find My Way Home is (volgens mij) al een reden om tot aankoop van dit album over te gaan.

Sander Kok