Lindberg, Jonas & The Other SideAlbum

Mijn eerste kennismaking met het werk van Jonas Lindberg was het album “Miles From Nowhere” uit 2022, waarover mijn collega Maarten zo te spreken was. Deze Zweedse multi-instrumentalist en componist maakt enthousiaste prog die het best is te vergelijken met Neal Morse (Band), Spock’s Beard en Pattern Seeking Animals. Dus lekkere symfo die de jaren 70 eert maar modern klinkt. Complexiteit en toegankelijkheid wandelen hand in hand. Plus een aantal zalige ‘zwevende’ toetsensolo’s waar veel progliefhebbers graag de repeatknop voor gebruiken. Jonas Lindberg zingt en speelt bas, diverse gitaren en toetsen. Hij wordt hierbij ondersteund door The Other Side, een keur aan musici en een zangeres en zanger.

Met End of the Road heeft Lindberg een opener te pakken die lekker je speakers uitknalt. Het doet mij denken aan Neal Morse Band ten tijde van “Innocent & Danger”. De muziek is episch, maar fris en open. Er gebeurt lekker veel. Soms is het relaxed, maar een moment later gaat het meer de hardrockkant op. Het symfonische hart gaat open met een fijne toetsensolo. Steeds staat de melodie centraal. Net als bij Morse zijn zowel Genesis en Yes, alsmede The Beatles nooit ver weg.

Someone Like Me is een mooie progpopsong. Niet heel opvallend, maar wel leuk om naar te luisteren. Het derde nummer is het geweldige Faces of Stone. Lekker stuwend, afwisselend en melodieus. Achtbaansymfo waar ik erg van houd. Die term geldt ook voor het zeer sterke Running Out of Time. Mooie zanglijnen, lentefrisse instrumentatie, een aangename lichtheid en met name een zeer symfonisch instrumentaal stuk maken dit tot, in mijn ogen, het hoogtepunt van “Time Frames”. Met name het neo-progachtige instrumentale gebeuren vind ik zeer fijn.

Uiteraard ontbreekt een epic niet op dit album. Afsluiter The Wind klokt ruim zeventien minuten en wederom komt Neal Morse wel heel nadrukkelijk om de hoek kijken. Ik vind het zeker mooi, maar tjonge jonge, het is bij tijd en wijle wel erg bombastisch. Verschillende stijlen komen langs en worden ‘aan elkaar geplakt’. Het is mij ook wat te veel een epic ‘volgens het boekje’. Bij de kortere nummers (die dan ook al zo’n zeven à acht minuten klokken) heeft Lindberg mij te pakken, maar nu verliest hij zich wat in de epische maalstroom. Of beter gezegd wellicht: hij verliest mij.

Hoe dan ook, ik zet “Time Frames” met veel plezier op. Muzikaal is het dik in orde. Met name voor liefhebbers van achtbaansymfo vind ik dit album een aanrader.