JonesyAlbum

Gedurende mijn welhaast continue zoektocht naar onbekende, dikwijls oude juweeltjes uit de rijke geschiedenis van de progressieve rockmuziek kom ik, vooral mede dankzij het onvolprezen Internet, herhaaldelijk albums tegen die na verloop van tijd zo goed als in de vergetelheid zijn geraakt. Zo ben ik bijvoorbeeld, inmiddels al een jaar of tien geleden, via het wereldwijde web voor het eerst in aanraking gekomen met Jonesy, een indertijd voor mij volslagen onbekende band uit het Verenigd Koninkrijk.

Nadere bestudering heeft mij echter geleerd dat deze band is opgericht door gitarist John Evan-Jones en toetsenist Jamie Kaleth. Met bassist David Paull en drummer Jim Payne neemt dit tweetal een debuutsingle op, dat in oktober 1972 wordt gevolgd door het album “No Alternative”. Na het verschijnen van dit debuut verlaat de ritmesectie de band. Het overgebleven duo neemt vervolgens samen met trompettist Alan Bown, bassist Trevor Jones en drummer Richard Thomas “Keeping Up” op dat in mei 1973 verschijnt. Deze tweede plaat wordt al in november van hetzelfde jaar gevolgd door “Growing”, welke met sessiemuzikanten Ken Elliot (toetsen), Bernard Hagley (saxofoon) en Maurice Pert (percussie) wordt opgenomen. Dan is de koek alweer op, want tijdens de opnamen van een nieuw album valt de band definitief uiteen.

Volgens een toonaangevend Brits muziekblad is Jonesy “de beste progband die je nog nooit gehoord hebt”. Daar kan echter sinds enige tijd verandering in komen, want de drie platen die de band op het Dawn-label heeft uitgebracht zijn, samen met een debuutsingle en een (korte) outtake, door Esoteric Recordings digitaal opgekalefaterd en verzameld op de dubbellaar “Masquerade (The Dawn Years Anthology)”. Nu wil ik niet zo ver gaan als het voornoemde muziekblad, maar Jonesy is mijns inziens zonder meer een band om uitgebreider kennis mee te maken.

Vooral door de alomtegenwoordige Mellotron is de muziek op “No Alternative” namelijk behoorlijk schatplichtig aan bands als King Crimson (ten tijde van “In The Court Of The Crimson King”) of Yes, met de aantekening dat Jonesy alleszins op een (aanmerkelijk) minder hoog niveau acteert. Omdat de band zich bovendien bediend van allerlei invloeden uit meer ‘alledaagse’ genres als blues en rock, doen de zes composities mij echter ook denken aan Atomic Rooster of zelfs Wishbone Ash. Mede door de komst van Alan Bown verschuift het accent op “Keeping Up” echter meer naar de fusion en jazz(rock), zodat ik nu ook Colosseum en Finch als referenties kan noemen. De acht muziekstukken klinken bovendien avontuurlijker en spannender, zodat dit tweede album het debuut eenvoudig overtreft. Op “Growing” klinkt Jonesy ietwat toegankelijker, wat mogelijkerwijs deels is toe te schrijven aan producer Rupert Hine. Door de verwerking van elementen uit funk, latin en psychedelische rock weet de band opnieuw zijn horizon te verruimen. Ondanks Hines productionele deskundigheid gaat deze muzikale diversiteit mijn inziens echter wel ten koste van de coherentie van dit album.

Dankzij de edelmoedige inspanningen van Esoteric Recordings (het voormalige Eclectic Discs) is de kans dat de band voorgoed voor het nageslacht verloren gaat aanzienlijk afgenomen. Mede door hun werk kan immers een compleet nieuwe generatie progfans kennismaken met de muziek van dit obscure collectief uit Groot-Brittannië. De hernieuwde kennismaking met Jonesy is mij hoe dan ook meer dan uitstekend bevallen. Omdat de band onmiskenbaar in de schaduw van de groten der progressieve rock opereert, kan ik “Masquerade (The Dawn Years Anthology)” echter uitsluitend aanbevelen bij liefhebbers van het genre die alle klassiekers reeds in hun cd-kast hebben staan. Het is namelijk niet voor niets dat (de muziek van) deze subtopper welhaast in de vergetelheid is geraakt…

Frans Schmidt