Maglev, Joost

Alter Ego

Info
Uitgekomen in: 2019
Land van herkomst:  Nederland
Label: Bad Elephant
Website:  www.joostmaglev.nl
Luisteren kan je hier:  https://joostmaglev.bandcamp.com/album/alter-ego
Tracklist
˜Lucid (1:18)
ANGEL (6:44)
Corpus Christi (8:22)
Ever After (7:08)
Judith  ˜episode ii˜ (6:30)
Alter Ego (4:33)
Burning Girl
DEMON (7:05)
Dreams˜ (2:21)
Joost Maglev: instrumenten en zang

Met medewerking van:
Mark Bogert: gitaar (5)
David Clarkson: drums (6)
Valensia Clarkson: diverse instrumenten, achtergrondzang (6)
Ben Craven: gitaar (3, 7)
Marie Doesburg: zang (1, 9)
Annie Haslam: zang (4)
Sebas Honing: gitaar (4, 7)
Arjen Anthony Lucassen: gitaar (4)
Stefan Maas: drums (2, 3, 4, 5. 7, 8)
Joop de Rooij: piano (8)
Faried Verheul: gitaar (2, 8)
Alter Ego (2019)
Overwrite The Sin (2016)

Joost Maglev mag tamelijk onbekend zijn, hij is wel een veelkunner. Hij schrijft muziek, bespeelt (vooral) de basgitaar, maar ook andere instrumenten, zingt, produceert en neemt zelf muziek op. Hij speelde in de nodige bands en vanaf 2011 maakt hij deel uit van de progressieve rock-metal band Equisa. In 2002 nam hij al zijn eerste mini-cd op en veertien jaar later volgde dan eindelijk zijn eerste cd van volle lengte, “Overwrite The Sin”. Nu ging er slechts drie jaar overheen voordat hier een vervolg op kwam: “Alter Ego”.

De muziek van Joost gaat alle kanten op. De zeer subtiele en gevoelige stem van Marie Doesburg vormt, met lichte orkestratie, het korte beginstuk van “Alter Ego”. Aan het eind van de cd doet zij dit nog eens dunnetje over, dan met iets meer orkest. De beide titels van dit uitgestelde tweeluik achter elkaar geschreven levert ˜Lucid Dreams˜ op.

Stevig en uptempo trekt Maglev van leer in ANGEL, waarbij ELO en Queen over elkaar buitelen. Het mag duidelijk zijn dat dit een popsong is, heel toegankelijk, met zang van Maglev zelf, aanstekelijke koortjes en wat kekke toetsengeluiden.

Corpus Christi laat weer een andere kant zien van onze landgenoot. Pastorale zang met akoestische  muziek gaat vooraf aan de nodige hardrockende stevigheid, ruimschoots voorzien van pittig gitaarwerk van Ben Craven, dat het geheel bijna tot chaos drijft, maar de zang houdt het geheel net in toom.

Maglev heeft kennelijk goede contacten in het progwereldje, want ook good old Anny Haslam (Renaissance) komt even langs om in Ever After een herkenbare vocale bijdrage te leveren in een sfeervol, rustig nummer, waaraan ook de gitaristen Sebas Honing (ook Equisa) en Arjen Lucassen (Ayreon) hun steentje bijdragen. De gitaarsolo van een slordige tweeëneenhalve minuut aan het slot is een van de hoogtepunten van de cd.

Op Judith is het weer behoorlijk Queen en een beetje ELO wat de klok slaat, door de opera-achtige opbouw, de koortjes de orkestratie en het gitaarspel, ditmaal van de hand van Mark Bogert (Knight Area).

Het tamelijk pretentieloze popliedje Alter Ego laat naast genoemde bands ook nog een vleugje Kayak toe, met heel veel (samen)zang en een gitaargeluid dat nadrukkelijk van Brian May (Queen) is geleend.

Zijn rock-metal-achtergrond komt weer tot leven in Burning Girl. Craven en Honing halen op gitaar uit, stuwend, riffend, gierend en met een mooie solo. Geluidseffecten en agressie in de zang moeten het brandende meisje muzikaal tot leven brengen.

Toetsenist Joop de Rooij brengt met sfeervol pianospel weer rust in de tent in de tegenhanger van ANGEL: DEMON. De orkestratie zwelt aan, samen met de hoge stem van Maglev en dit maal mag Faried Verheul hier bovenuit komen met zijn gitaarwerk, wat tot een soort van apotheose van “Alter Ego” leidt. Geen slecht slotakkoord, maar ook redelijk voorspelbaar. Wat een abrupt einde lijkt blijkt toch niet het einde te zijn. De Rooij pingelt in bonus nog even verder en dan gaat het nog regenen ook…

Net als op zijn debuut besteedt Joost Maglev veel aandacht aan zijn teksten, waarin hij persoonlijke thema’s aansnijdt, van gevoelige herinneringen uit zijn jeugd tot aan zijn eigen creatieve burn-out. Een persoonlijk album dus, waarbij hij zijn veelzijdigheid als muzikant etaleert. Een mengeling aan stijlen passeert de revue, waarbij hij mooie dingen laat horen (sfeervolle passages en mooi gitaarwerk), naast minder geslaagde nummers. Omdat het alle kanten opgaat, soms ook binnen de nummers, is er variatie genoeg, zeker ook door de inbreng van een stuk of tien gastmuzikanten. Samen met de geluidseffecten en de hier en daar theatrale sfeer zorgt dit er wel voor dat een soort muzikale lappendeken ontstaat, waardoor het totale album niet heel erg coherent overkomt. En dat is dan weer jammer, want Joost Maglev kan er zeker wat van.

Fred Nieuwesteeg
Koop bij bol.com

Send this to a friend