JordsjøAlbum

Liefhebbers van traditionele symfonische rock in de stijl van Genesis, PFM en Camel hebben het duo Håkon Oftung en Kristian Frøland, oftewel Jordsjø, natuurlijk allang ontdekt. Je kunt gewoon niet om de muziek van dit duo heen. Hun stijl wordt niet alleen gekenmerkt door de hierboven genoemde grootheden, je hoort ook hun bewondering voor landgenoten als White Willow, Landberk en Änglagård terug. 

“Salighet”. Spreek het maar eens hardop uit, met de klemtoon op “Sa” en je weet wat het betekent: Zaligheid. Een woord dat we niet dagelijks zullen gebruiken, maar wat perfect van toepassing is op dit album, want met dit werkje word je 42 minuten pure zaligheid voorgeschoteld.

Zet eerst je stereo op dertig en druk dan op play. Het instrumentale Invokasjon moet je zo luid mogelijk ondergaan. Wedden dat je mondhoeken na zes seconden al omhoog krullen? Mellotron-klanken en een gierend orgel doen je meteen van je stoel opveren. Wat een begin! De akoestische gitaar en een sfeervolle toetsensolo doen je verbazing alleen maar toenemen. Dat noem ik nog eens een majestueuze opening!

Het titelnummer is opgebouwd uit twee delen van ruim zes minuten. Het eerste deel bevat een prachtig langgerekt pastoraal stuk met ruimte voor de akoestische gitaar en fluit. Later mag de elektrische gitaar zich in het geheel mengen en doen de retrotoetsen hun intrede. Het tweede deel is meer gitaargeoriënteerd, maar hier doet ook de dwarsfluit weer mooi zijn intrede. In het laatste stuk gaat het tempo omhoog en doet het geheel sterk aan Camel denken. 

Als ik moet kiezen, behoort Ura tot de mooiste parels op dit album. Het heeft een wat folky begin met frivole zang en roffelende drums. Na een inventieve tempowisseling komt het gitaarspel mooi op de voorgrond. De gitaarsolo op het einde wordt heel subtiel door de toetsen overgenomen. Wat volgt is anderhalve minuut pure…zaligheid!

Het slot wordt verzorgd door het langste nummer Stjernestigen. Het bevat een aantal fenomenale tempowisselingen en ook de gitaarsolo is enorm sfeervol. In het lange outro is er ruimte voor warme Mellotron-klanken die langzaam wegsterven. Je wordt als het ware voorzichtig begeleid naar het einde van dit album. Alsof ze willen zeggen: “Kom maar even rustig bij, joh. Het is ook zo’n trip geweest”. Gelukkig kun je altijd nog een keer op play drukken. Samen met “Nattfiolen” is dit het beste dat het tweetal tot nu toe heeft uitgebracht. Pure gelukzaligheid.