Josh & Co. LtdAlbum

The Heart And Guitar Of Mostly Autumn

Er zal ongetwijfeld een kern van waarheid zitten in bovenstaande zin, maar ik krijg altijd lichtelijk kriebels in de onderbuik als dit soort teksten op de voorkant van een cd of dvd te lezen zijn. Aangezien ik van andere dingen ook wel eens onderbuikgevoelens krijg en daar ook niet over schrijf, zal ik het hier bij laten…

In mijn ogen maakt een artiest een soloplaat op het moment dat hij zijn ei niet meer in de groep kwijtkan of omdat de muziek die hij wil maken simpelweg niet past bij de groep. De reden waarom Mostly Autumn frontman Bryan Josh een soloplaat heeft gemaakt, onder de bandnaam Josh & Co. Ltd, is me derhalve onduidelijk. De hier voor mij blinkende schijf “Through These Eyes” is namelijk gevuld met precies dezelfde muziek die Mostly Autumn ook met regelmaat van de klok aan de man brengt. Ik ging er vanuit dat de goede man dan in elk geval zelf wel alles zou zingen, maar dat bleek ook niet het geval. Net zoals bij Mostly Autumn heeft Josh in de vorm van Olivia Sparnenn een tweede zangeres gevonden en zo ook ingezet. Helemaal onbekend is Sparnenn overigens niet in het Mostly Autumn wereldje, aangezien ze als achtergrondzangeres al een aantal keer te horen is op een reguliere studioplaat en tijdens live concerten. Het derde en tevens laatste volwaardige Josh & Co. Ltd lid heeft ook al wat ervaring met Mostly Autumn. Na het vertrek van drummer Andrew Jennings heeft Gavin Griffiths (want daar heb ik het over), bekend van zijn werk bij Karnakata en Fish, een tijdje de drumkit warm gehouden. Dus om een lang verhaal kort te maken; we hebben hier met een nieuw Mostly Autumn album te maken onder een andere naam waarop slechts een volwaardig lid van de band valt te beluisteren!

Nu klinkt dit allemaal erg veroordelend, want liever een goed Mostly Autumn achtig album dan een geheel andere stijl die werkelijk nergens over gaat, nietwaar?

De weg die Mostly Autumn insloeg rond het “Passengers” album wordt ook hier vervolgd. Dat wil zeggen een meer gitaar georiënteerd album waarvoor geen plaats meer is voor de folky inslag waarmee de band bekend is geworden. Over de 55 minuten durende plaat worden, zoals we herkennen van Moslty Autumn, keurig slepende ballades – met dito gitaarsolo’s – en uptempo rockers – met dito gitaarsolo’s – afgewisseld. Het opvallendst daarbij is het lied The Appian Way. Niet omdat dit muzikaal zo afwijkt maar meer omdat dit lied twee maal op “Through These Eyes” te vinden is. Josh heeft blijkbaar een groot vertrouwen in dit nummer aangezien er als bonustrack namelijk een heuse radio edit te vinden valt. Dat het een lekker makkelijk in het gehoor liggende rocker is lijk mij wel duidelijk, maar of we dit nummer veel op de radio zullen horen lijkt mij dan weer sterk. Er zit overigens vrijwel geen verschil tussen beide versies. Wel valt op dat er een scheldwoord weggelaten is in de tekst en zal dat de voornaamste reden geweest zijn.

Een ander nummer dat direct in positieve zin opvalt is de titeltrack Through These Eyes. Het is niet enkel muzikaal gezien het beste nummer van de plaat, maar tekstueel is dit het beste wat Josh te bieden heeft op dit album. In dit zeer vermakelijke verhaal gaat het over een soort van tuinfeest waarbij vele overleden artiesten de revue passeren. Zo beheert Julius Ceasar de barbecue, schiet Lee Van Cleef de glazen kapot, is Charles Dickins bezig met een toneelstuk en maakt Adolf Hitler ruzie omdat hij geen gebraden worst krijgt. Dan is er uiteraard ook de bijbehorende band met onder andere Jimi Hendrix en Freddie Mercury om het feest compleet te maken. De omlijsting is up-tempo en redelijk vrolijk en uiteraard wordt het geheel afgemaakt met een vlijmscherpe gitaarsolo die het behang doet losschieten van de muren.

De gitaar van Josh staat sowieso uiteraard in het middelpunt “Through These Eyes”. De ene keer met allerlei mega snelle toonladders en de volgende keer word je meegesleept van gitaarakkoord naar gitaarakkoord. De link naar Pink Floyd gitarist David Gilmour is weer levensgroot, al begint de bebaarde gitarist / zanger al wel een eigen geluid te creëren. Overigens is Josh niet enkel als zanger en gitarist te horen op “Through These Eyes” maar ook als toetsenist en niet onverdienstelijk basspeler.

De vele volgers van Mostly Autumn kunnen met een gerust hart deze cd in huis halen. Ze zullen in niets teleurgesteld worden. Alle ingrediënten die van een willekeurig Mostly Autumn album een succes hebben gemaakt zijn aanwezig. Dat is natuurlijk op zich een fijne gedachte al had ik persoonlijk wel op wat meer muzikale verrassingen en zijwegen gehoopt.

Sander Kok