JPLAlbum

Decennia geleden had mr. G.B.J. Hiltermann een wekelijkse gesproken column op de radio waarin hij de toestand in de wereld doornam.  Als Hiltermann prog zou hebben gemaakt, wat volstrekt ondenkbaar is, zou hij vast GBJ als artiestennaam hebben gekozen. Jean Pierre Louveton heeft de naam waaronder hij zijn solowerk uitbrengt – JPL – 100% zeker niet van deze AVRO-corifee overgenomen, maar toch is er een miniem virtueel raakvlak. JPL beschouwt  in zijn vijfde soloplaat “MMXIV” overigens ook de toestand in de wereld. Het gaat over de middeleeuwen, met een wereld van koningen en schurken, met hun zucht naar macht en geld, en over de huidige tijd. Rijkdom, armoede en oorlog zijn ook nu nog aan de orde van de dag. JP hopt van tijdperk naar tijdperk aan de hand van deze thema’s.

Hij schotelt ons in die zin een muzikale trip voor. Zo zwaar als het thema is, zo geldt dit ook voor het raamwerk van de muziek. Ouderwetse hardrock en wat modernere progmetal vermengd met wat andere progklanken vormen een solide basis voor de zeven stukken op “MMXIV”.

Vooral op zijn gitaar lijkt L. zich helemaal in zijn element te voelen. Het heeft er alle schijn van dat hij er echt op uit was een uurtje lekker ongecompliceerd uit te halen op zijn snaren. Furieus klinkt her hier en daar, met zware grooves en riffs, maar messcherpe solo’s prikken er ook regelmatig doorheen. Voeg daarbij een goed aansluitende ritmesectie – vooral de geprogrammeerde drums maken vreemd genoeg indruk – en de toon is (stevig) gezet. Het toetsenwerk is vooral te horen als garnering, maar komt er zo nu en dan toch ook aardig bovenuit.

Ik ben nooit erg weg geweest van de Franse zang in de prog, ik vind het gewoon niet lekker klinken, en mijn vooroordeel wordt met “MMXIV” niet helemaal weggepoetst, al roept de zelf niet spectaculair zingende Louveton de hulp in van Dominique Leonetti (Lazuli) en Nicholas James. De laatste zingt, niet verrassend, in het Engels. Buiten de beperkte gastrollen doet Jean P. letterlijk alles zelf. Hij schreef, speelde, produceerde, mixte  “MMXIV” in zijn eentje, voorwaar een soloproject. L. is overigens zeker geen onbekende in progland, want al vanaf 2000 is hij de voorman van NEMO en later ook van Wolfspring.  De muziek die JP solo maakt is overigens minder complex dan die van NEMO en de pure metalagressie van Wolfspringt ontbreekt. Juist de toegankelijkheid van de  klanken maakt dat de nummers van “MMXIV” snel beklijven, temeer omdat het gevoel voor melodie voortdurend aanwezig is. Het lukt deze allesdoener om het geheel in zijn eentje als een band te laten klinken en dat is best knap.

We horen hier en daar ook een likje stevige bluesrock terug, maar we belanden soms ook in een kleine ballade of in atmosferische en oosterse sferen. Precies genoeg om het levendig te houden.

Het is een uurtje onbekommerd genieten als je er van zware metalen houdt, met voldoende breaks met melodieuze en soms subtiele wendingen. Het is niet ingewikkeld, niet vernieuwend, gewoon lekker. Pas mal J. Pierre!

Fred Nieuwesteeg